Ανεβήκαμε στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε λουλούδια από τον ουρανό.

Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας που περπατάμε ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου.

Η φωτιά κάηκε ολόκληρη και γίνηκε πάλι φωτιά.

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα ταχτική στα κηρύγματά του·
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.

Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!

Χριστέ μου

γιατί φόρεσες αυτό το μακρύ πένθιμο φουστάνι

κι αυτά τ΄ αγκάθια στο κεφάλι σου;

21.
Καθαρώτατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
Τῆς αὐγῆς τὸ δροσᾶτο ὕστερο ἀστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε
Τ᾿ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη·

Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι
για την Ανάστασή σου.

Αδρανείς.

Σε παρασύρει η φωτογραφία σου

ότι το έχεις δίπορτο όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ

κι όποτε θες κατέρχεσαι.

Οι βιολέτες, όπως ανήσυχα,

διορατικά μυρίζουν όταν κάτι δεν πάει καλά,

κάτι απογοητεύει πάλι.

Το Όχι είναι δισύλλαβο:

βρέ-χει.

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ

Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.

Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.