«- Καπετάνιε, ανησυχώ πολύ λόγω της καραντίνας που μας επιβάλλεται στο λιμάνι.

– Τι σας ανησυχεί, αγαπητέ; Δεν έχετε αρκετό φαγητό; Δεν έχετε αρκετόν ύπνο;

– Δεν είναι έτσι, καπετάνιε. Δεν μπορώ να κατέβω απο το πλοίο, δεν μπορώ να πάω στην ξηρά και δεν αντέχω να μην μπορώ να αγκαλιάσω την οικογένειά μου.

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου

κοντά στη θάλασσα, στο νησί

(…) Ο ήρωάς μας ήταν δίπλα μας. Καθισμένος στον καναπέ του ασύλου μου.

Και μας έταζε: «Στη ζωή του παιδιού μου. Όποια έρχεται μαζί μου ολοκληρώνει (αυτό συνάδει με καμπινέ και με Νιαγάρα) από δεκαπέντε ως είκοσι φορές. Μπορεί εσείς να γελάτε τώρα, αλλά αυτό συμβαίνει πάντα. Στη ζωή του παιδιού μας, το ξαναλέω. Όλες μου το παραδέχτηκαν…»

Ποτέ δεν ξέρεις τι περνάει κάποιος μέσα του και κανείς δεν πρέπει ποτέ να κάνει υποθέσεις ή κρίσεις.

Όταν βιώνετε μία ψυχική διαταραχή και χαρακτηρίζεστε από υψηλή λειτουργικότητα, συχνά μπορεί να μη ληφθεί σοβαρά η περίπτωσή σας από τους ψυχολόγους, τους ψυχιάτρους και τους άλλους ανθρώπους γύρω σας. Μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν "είστε τόσο άσχημα" όσο κάποιος άλλος ή ότι η διαταραχή δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρή αν είστε σε θέση να έχετε μία καλή λειτουργικότητα. Αυτός όμως είναι ένας επιζήμιος τρόπος για να αντιμετωπίζετε την κατάσταση.

Το κείμενο που ακολουθεί κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου-έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρευόμαστε».

Αν την απλότητα δεν είχες, πως σ' εσένα
θα συνέβαινε ό,τι τώρα φωτίζει τη νύχτα;

(σ’ ένα στρατιωτικό αντίσκηνο στο μέτωπο)

[…] «Είκοσι άνθρωποι κουβαριασμένοι μες σ’ ένα αντίσκηνο

δε μπορείς να σαλέψεις ούτε τη γλώσσα σου

μα είναι πολλά χέρια να μοιράσεις την πίκρα σου

πολλές οι ανάσες να ξεχνάς τη βροχή.

Μια μέρα γεννήθηκε στη μακρινή Βηθλεέμ ο έρωτας

στην κοιλιά του καρπού λησμονημένος

και του έδωσαν το όνομα Καρπός

Γεννιέται ένας Θεός. Άλλοι πεθαίνουν. Η αλήθεια

ούτε ήρθε, ούτε υπήρξε: το λάθος άλλαξε

έχουμε τώρα μια ανταλλάξιμη αιωνιότητα

κι ήταν πάντα καλύτερο αυτό που συνέβη.

Να 'σαι καλή, να 'σαι καλή, να 'σαι πάντα καλή.

Και πότε - πότε να 'σαι έξυπνη.

Όμως να μην είσαι ποτέ πολύ καλή, ούτε ποτέ πολύ έξυπνη.