Το ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς τη συνεργασία με το μη-εξτρεμιστικό Ισλάμ θα έπρεπε να το καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε διαθέτει δυο δράμια νιονιό στο κεφάλι του.

Η συγκεκριμένη ρητορική είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος που θεωρεί ότι η απάντηση είναι τα ξόρκια του παρελθόντος, το αυτομαστίγωμα και η ενοχικότητα.

Από τη μία έχουμε τους κρετίνους που θεωρούν ότι η λύση είναι να απαλλαγείς (πώς άραγε;) από τους μουσουλμάνους, είτε φταίνε είτε όχι.

Και από την άλλη τις ντράμα κουην που θέλουν να καταριόμαστε ολημερίς τους σταυροφόρους του μεσαίωνα, τους ιμπεριαλιστές του 18ου αιώνα, την κακούργα την κοινωνία που άφησε κάποιους στο περιθώριο και έγιναν φονταμενταλιστές, τα διπλωματικά λάθη, τους εαυτούς μας τους ίδιους.

Που προτιμούν, "μοιραίοι και άβουλοι", να τρώνε βόμβες στη μάπα παρά να υποστηρίξουν μια επιθετική δράση.

Από τη μία ο χυδαίος λαϊκισμός των υπεραπλουστεύσεων που πατάει στο φόβο, από την άλλη η αφελής ενοχικότητα, πασπαλισμένη με ιδεοληπτικές εμμονές κατά της Δύσης, ακόμα και όταν αυτές στρέφονται κατά του ίδιου μας του εαυτού.

Βρισκόμαστε ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά ηλιθιότητας, αγαπητοί μου.

Και ελπίζω όσοι καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο από το "φταίνε οι μουσουλμάνοι" ή το "η Δύση πληρώνει τα λάθη της", να παραμείνουμε περισσότεροι.

Αναδημοσίευση από τον fb τοίχο του Eftychis Vardoulakis