Ο πατέρας είχε χαθεί. Ξαφνικά. Ανακοπή είπαν οι γιατροί. Ξεψύχησε στην πολυθρόνα του την ώρα που ο μικρός οκτάχρονος έπαιζε στα πόδια του.
Αυτή έμεινε μόνη. Με τη μητέρα της και τον μικρό ο οποίος είχε γεννηθεί με εγκεφαλική πάρεση. Κάτι συνέβη στη γέννα μάλλον, της είπε ένας γιατρός όταν εκείνη κατάλαβε πως κάτι τρέχει. Δεν ήξερε. Δεν ήταν στη γέννα. Τον υιοθέτησαν όταν αυτός ήταν δύο μηνών. Ούτε χαρτιά είχε. Η υιοθεσία δεν ήταν και από τις πιο νόμιμες. Βρήκαν κάποιους γνωστούς, έκαναν τα χαρτιά, τις δηλώσεις στα ληξιαρχεία και όλα τα σχετικά, και από τότε ζούσαν σε ένα νέφος χαράς και θλίψης.
Μεγαλώνοντας τα συμπτώματα διαφοροποιήθηκαν. Αυξήθηκαν. Κινητικά και νοητικά προβλήματα εμφανίστηκαν. Το πάλευαν. Ο πατέρας τον λάτρευε τον μικρό. Όταν δεν ήταν στη δουλειά ήταν συνεχώς μαζί του. Σιγά σιγά απέκτησαν έναν ρυθμό. Μια κανονικότητα. Η αξιολόγηση που έγινε από τις επιτροπές μιλούσε για ένταξη σε κανονικό σχολείο. Κάθε χρόνο άλλαζε. Σε κανένα σχολείο δεν τον κράτησαν πάνω από μια χρονιά. Οι υπόλοιποι γονείς, όχι όλοι, δυο τρεις, διαμαρτύρονταν. Διακριτικά, τότε, τούς ζητούσαν να αλλάξουν σχολείο.
Ένιωθαν, μητέρα και πατέρας, μια ενοχή. Μια υφέρπουσα, σιγηλή ενοχή. Και άλλαζαν σχολείο.
Όταν ήρθε σε εμάς ήταν στην Πέμπτη. Έφηβος πια, καθότι ηλικιακά περνούσε τα υπόλοιπα παιδιά δυο χρόνια, και με μεγάλα προβλήματα στη γραφή και την ανάγνωση.
Αμέσως καλέσαμε συγκέντρωση γονέων. Αυτό πρέπει να κάνεις πρώτα από όλα. Να τους κάνεις όλους κοινωνούς. Εξηγήσαμε την κατάσταση, μιλήσαμε, ακούσαμε τις ενστάσεις, τους φόβους και τις ανησυχίες και θέσαμε το στοίχημα. Ή αποδεχόμαστε τον νέο μαθητή ή όχι. Αν ναι, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνουμε. Αν όχι, τότε ανακουφιζόμαστε και ζούμε από εδώ και πέρα με την δική μας ενοχή.
Όλοι δέχτηκαν το στοίχημα. Γονείς, παιδιά και δάσκαλοι. Καλέσαμε ειδικούς να μας μιλήσουν, διαβάσαμε, μιλήσαμε με τα παιδιά. Μια ομπρέλα απλώθηκε από εκείνες τις αλεξίσφαιρες, τις αλεξιλύπιες.
Πέρασαν δυο χρόνια με πολλές δύσκολες στιγμές και πάρα πολλές εντάσεις.
Στην τελετή αποφοίτησης, οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές του τον έβαλαν στη μέση και τον αποθέωσαν. Έλαμπαν. Όλοι και όλες τους. Οι γονείς και οι δάσκαλοι καμαρώναμε για τα παιδιά μας. Και η γνωστή επιπεφυκίτιδα ανακούφιζε τους σφιγμένους μας αυχένες.
(Ιστορίες από το σχολείο. Μια σύνοψη.)
