Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς.

Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι.

Αυτό είναι το κακό της εποχής μας.

Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.

Πρέπει ν’ ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες.

Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις τείχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας πρέπει να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.

Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή.

Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν.

Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.

Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου.

Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες.

Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε.

Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι.

Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος, πρέπει να πιαστούμε απ’ τα χέρια.

Πρέπει να αναμείξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς».

Άνθρωπε, άκου! Μέσα σου νερό, φωτιά, και μετά στάχτες.

Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο.

Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο.

Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν.

Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι, και όχι να αποδιαρθρώνεται.

Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή.

Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν.

Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.

Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής.

Χωρίς να βρομίζουμε το νερό.

Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;

Και τώρα, μουσική!».

Απόσπασμα από τον μονόλογο του Ντομένικο, στο τέλος της ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι.