ούτε στιγμή κιτρινωπή
σαν το φθινόπωρο που σκαρφαλώνει μέσα από τα φύλλα,
αν δεν ήσουν το ψωμί που η ευωδιαστή σελήνη
ζυμώνει, πασπαλίζοντας τον ουρανό μ’ αλεύρι,
ω αγαπημένη, δεν θα σ’ αγαπούσα!
Στην αγκαλιά σου αγκαλιάζω ό,τι υπάρχει,
την άμμο, τον χρόνο, το δένδρο της βροχής,
όλα όσα ζουν για να μπορώ να ζω εγώ:
χωρίς να φεύγω μακριά σου βλέπω τα πάντα:
βλέπω μες στη ζωή σου κάθε τι το ζωντανό.