Το FBI, εκφραστής αυτής της ανησυχίας, προσπαθούσε να καταλάβει πώς συνδέονται αυτές οι νέες ιδέες μεταξύ τους. Η υπηρεσία αδυνατούσε να πιστέψει ότι είχε μπει ένας νέος αέρα στη χώρα, ο οποίος σάρωνε τα πάντα, και επέμενε ότι κάπου υπάρχει ένας ή έστω, κάπου, λίγοι αρχηγοί.  

 

Προκειμένου να βρει τον φταίχτη για όλα αυτά, παρακολουθούσε χιλιάδες πολίτες, «δικαίως», και πάρα πολλούς, αδίκως. Δεν χρειαζόταν να είσαι παρανοϊκός για να πιστεύεις ότι καταγράφονται οι συνομιλίες σου, ή ότι ρωτάνε τους γείτονές σου για το τι κάνεις τα βράδια. Οι πρώτες επιλογές ήταν, αναμενόμενα, καλλιτέχνες που εξέφραζαν διαφορετικές απόψεις, ακόμη και αν αυτές δεν ήταν διαφωνίες πολιτικές.  

 

Ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες ήταν ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο οποίος είχε τραβήξει τα βλέμματα με τη στήλη του σε τοπικό ταμπλόιντ χίπικης ατμόσφαιρας, που περιέγραφαν μια άστατη ζωή, και η περιγραφή του εαυτού του από τον ίδιο: «ένας πορνόγερος», ενώ την ίδια εποχή δούλευε στο ταχυδρομείο του Λος Άντζελες.   Το bukowski.net έχει σκανάρει και τις 113 σελίδες από τον φάκελο του FBI και τις παραδίδει στο κοινό.

 

Τι συμπέρασμα βγαίνει; Ότι λίγα πράγματα κατάφεραν να καταλάβουν. Οι γείτονες μιλάνε για έναν ήσυχο άντρα, που δεν ανακατευόταν στις ζωές τους. Όχι, δεν έβλεπαν γυναίκες να μπαινοβγαίνουν. Πέρασε κάποιες νύχτες σε κελί, μεθυσμένος. Παντρεύτηκε, πήγε δύο χρόνια σε κολέγιο. Σε συνέντευξη με το FBI είπε ότι οι στήλες του στο Tabloid "Open City" ήταν «ένα μίγμα πραγματικότητας και φαντασίας» και ότι η πρόζα είναι «εξαιρετικά εξιδανικευμένη για να δώσει στην ιστορία περισσότερο ζουμί.»  

 

O Μπουκόφσκι μέσα από φωτογραφίες Από το bukowski 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aπόσπασμα από το «Γυναίκες»  

«Ήμουν αυτό που λένε αισθηματίας. Συγκινιόμουν με ένα σωρό χαζά πράγματα: γυναικεία παπούτσια κάτω από ένα κρεβάτι, μια ξεχασμένη φουρκέτα στο νεροχύτη, από τον τρόπο που έλεγαν «πάω να κατουρήσω», από τις κορδέλες τους, όταν τις έβλεπα να διασχίζουν το δρόμο 1.30 το απομεσήμερο, από τα ατέλειωτα βράδια του συντροφικού πιοτού, από τους καβγάδες, τις ψιλοκουβέντες, τότε που σκέφτεται κανείς την αυτοκτονία. Και ακόμα έλιωνα όταν ένιωθα να συντελείται το θαύμα, όταν καθόμουν μαζί τους στο αμάξι μου, όταν αναθυμιόμουν τους έρωτές μου στις 3 τα ξημερώματα, όταν μου έλεγαν ότι ροχαλίζω, όταν άκουγα τα ροχαλητά τους, όταν μόνος μου σε ένα εστιατόριο διάβαζα την εφημερίδα μου και ήθελα να ξεράσω γιατί σκεφτόμουν πως τώρα είναι παντρεμένη με έναν διανοητικά ανάπηρο οδοντίατρο. Όταν έπινα, όταν χόρευα. Όταν φλέρταρα, όταν φλέρταραν. Όταν κοιμόμουν μαζί τους...» «Και η αγάπη;» Ρώτησε η Βάλερι. «Η αγάπη δεν παρουσιάζει προβλήματα σε εκείνους που ξέρουν να αντέξουν την ψυχική φόρτιση. Είναι σαν να προσπαθείς να κουβαλήσεις έναν σκουπιδοτενεκέ στην πλάτη σου πάνω από ένα ποτάμι αφρισμένα κάτουρα.»

 

«Οι ερωτευμένοι συχνά είναι νευρωτικοί, επικίνδυνοι. Χάνουν κάθε αίσθηση προοπτικής και χιούμορ. Γίνονται υστερικοί, ψυχωτικοί, ανιαροί. Καμιά φορά γίνονται και δολοφόνοι.» «Έτσι και αλλιώς οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αδιέξοδες. Μόνο οι δυο πρώτες βδομάδες έχουν ενδιαφέρον, μετά τα πράγματα γίνονται επίπεδα, πλαδαρά. Οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζονται τα αληθινά πρόσωπα: τρελοί, ηλίθιοι, παρανοϊκοί, εκδικητικοί, σαδιστές, δολοφόνοι. Η σύγχρονη κοινωνία έχει δημιουργήσει ανθρώπους που κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλον. Κανίβαλοι. Τα πάντα μοιάζουν με μονομαχία μέχρι θανάτου που διαδραματίζεται πάνω σε ένα τραπέζι μπιλιάρδου... Η μεγαλύτερη διάρκεια που μπορούμε να ελπίζουμε για μια σχέση μας είναι δυόμισι χρόνια.» (Μετάφραση: Χρύσα Τσαλικίδου, εκδόσεις: Οδυσσέας)      

 

Αποσπάσματα από τον φάκελο του FBI Δηλώσεις των γειτόνων όταν ο Μπουκόφσκι έμενε στη διεύθυνση 5124 De Longpre Ave στο Λος Άντζελες.

 

 

«...δήλωσε ότι απ' όσο ξέρει ο ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ δεν είναι παντρεμένος και ότι δεν έχει δει ποτέ γυναίκες μέσα ή γύρω από το διαμέρισμά του. Δήλωσε ότι πιστεύει ότι δεν ξέρει αρκετά τον ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ για να σχολιάσει τον χαρακτήρα, τους συνεργάτες, τη φήμη του ή την αφοσίωση του και δήλωσε ότι δεν μπορεί να κάνει σχετικές συστάσεις για αυτό το θέμα.»  

 

«... δήλωσε ότι έμενε σε αυτή τη διεύθυνση για αρκετά χρόνια. Δήλωσε ότι ο ΧΕΝΡΙ ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ έμενε εκεί αλλά δήλωσε ότι δεν του μίλησε ποτέ και ότι ο ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ είναι πολύ ήσυχος και δεν άκουσε ποτέ θόρυβο από το διαμέρισμά του. Δήλωσε ότι αφού δεν ξέρει τον ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ, δεν μπορούσε να σχολιάσει την προσωπική ζωή του ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ.»  

 

Τι συμβαίνει; Διακριτικοί γείτονες; Ή ο μύθος ενός συγγραφέα χτίζεται μέσα από τα βιβλία ενός συγγραφέα;

 

Πηγή: lifo.gr