λυπήσου αυτούς που έχουν χαθεί,

μες στη θλιμμένη ύπαρξή μας,

κι έγιναν αίνιγμα βαθύ,

μια και δεν είναι μεταξύ μας·

κι αυτόν, κι αυτόν που αναπολεί

τα περασμένα του λυπήσου·

μα όμως, ακόμα πιο πολύ,

τις ώρες της βαθιάς σιωπής σου,

λυπήσου αυτούς, που, μια φορά,

με φτερά ζούσαν, και τα χάνουν,

και δεν τους μένει άλλη χαρά,

παρά η χαρά πως θα πεθάνουν...

υ.γ. 1 : στην έκδοση Φέξη αναφέρεται ότι γράφτηκε στις 6 Μαΐου 1937 και δημοσιεύτηκε στο Χριστουγεννιάτικο τεύχος της "Νέας Εστίας, ενώ επίσης συμπεριελήφθη στην έκδοση του 1939.

υ.γ. 2 : το υλικό είναι από το αρχείο του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη.