Εγώ όμως, που επινόησα τη φύση του καλού, ότι είναι ωραίο, και τη φύση του κακού, ότι είναι άσχημο, όπως και τη φύση εκείνου ο οποίος έσφαλε, ότι είναι συγγενής μου όχι από το ίδιο αίμα ή σπέρμα αλλά από τον ίδιο νου και επειδή μετέχει του θεϊκού μέρους, δεν μπορώ να βλαφτώ από κανέναν τους, διότι κανείς δεν μπορεί να με εμπλέξει στο άσχημο.

Ούτε επίσης μπορώ να οργίζομαι με τον συγγενή μου ή να τον μισώ.

Διότι δημιουργηθήκαμε για να συνεργαζόμαστε, όπως τα πόδια, όπως τα χέρια, όπως τα βλέφαρα, όπως η πάνω και η κάτω σειρά δοντιών.

Το ν’ αντιμαχόμαστε λοιπόν ο ένας τον άλλον είναι παρά φύση.

Και αντιμαχόμαστε όταν αγανακτούμε και νιώθουμε αποστροφή.

Μάρκος Αυρήλιος | Τα εις εαυτόν (Δεύτερο Βιβλίο, 1)