Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε

σ’ εμένα ανάμεσα και στο τετελεσμένο.

Όταν προχώρησα στο ιπλανό δωμάτιο

κι αυτό το εκάλεσα «φυγή».

Κι άλλες επίμονες φορές σε φώναξε

μεσ’ από έξι λαϊκά τραγούδια

για πιάνο και για δύσκολο απόγευμα.

Κι ακόμα τρεις θρηνητικές μορφές

όταν τα θέματα σουρούπωναν

κι ονόμασα τα μάτια σου

«καθημερινά απογεύματα»

κι όλον εσένα Κυριακή

που είναι μπάντα δύσκολη.

(Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)