Νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο

Στὰ τυφλά, πεισματάρης

Καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα

Σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο

Ἄφησε κι ἂς γελοῦν

Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος

Στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ

Στ᾿ ὀρφανισμένο του ὁ πάρο

Ἄφησέ τους

Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς

Ὑπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.