* * *

Συγνώμη που οι λέξεις ήταν λέξεις

και δεν ήταν σφαίρες

κραυγές γλάρων

ή παιδικές μελωδίες

* * *

Όλη μέρα εδώ

Γεμίζω αδειάζω τασάκια

Γεμίζω αδειάζω κουράγιο

Γεμίζω αδειάζω έρωτα

Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει

Πάνω από τα όρια του

Διαφορετικά ξεχειλίζει

Λερώνει

Σε βάζει σε μπελάδες

* * *

Αν είχαμε το νερό τον αέρα

τις σωστές ατμοσφαιρικές συνθήκες

εγώ κι οι φίλοι μου

θα `μασταν ένα μπουκέτο ιδρωμένα τριαντάφυλλα

αθάνατα.

Με το άρωμά μας προκλητικό και τσαμπουκαλίδικο

θα σπάγαμε τις μύτες των μέτριων καιρών

θα `μασταν το πριν το τώρα και το μετά

η ολόχρυση κι ανυπόμονη αιωνιότητα.

Γιάννης Αγγελάκας 

απο τη συλλογή: “Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι”, 1995