Υπερβολή σε όλα!
Σε όλα όσα αφορούν το παιδί της και κυρίως στην ικανοποίηση της βασικής του ανάγκης για φαγητό.
Ταΐζει το παιδί της λες και δεν θα υπάρξει αύριο, λες και έχει μόλις περάσει η περίοδος της κατοχής, το μπουκώνει, το κυνηγά με το πιρούνι από πίσω με το φόβο, ότι εάν δεν φάει και την τελευταία μπουκιά, αυτό θα πέσει κάτω από την ασιτία, επαναλαμβάνοντας την γελοιωδέστατη φράση «τελευταία μπουκιά: η δύναμή σου»!
Η εικόνα της ελληνίδας μαμάς με μια τσάντα γεμάτη ταπεράκια στη θάλασσα είναι χαρακτηριστική.
Το κύμα σκάει πλαφ-πλουφ στην αμμουδιά, ο ήλιος έχει κατέβει χαμηλά στον ορίζοντα στέλνοντας τις χρυσοκόκκινες ακτίνες του, η θάλασσα έχει γαληνέψει λίγο πριν το δειλινό, οι γλάροι βουτάνε με αρμονία στο νερό για ένα ακόμη ψαρομεζεδάκι και εσύ φωνάζεις στον κανακάρη σου να φάει ... τα αυγολέμονο γιουβαρλάκια του.
Είσαι η ελληνίδα μαμά, ακουστική και οπτική παραφωνία στο ειδυλλιακό τοπίο, γιατί ξένη μαμά δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Το πολύ πολύ να έδινε μια φλούδα καρπουζάκι στο παιδάκι της να δέσει και πιο αρμονικά με το καλοκαιρινό ντεκόρ.
Όχι, πες μου... δεν ταιριάζει στο θαλασσινό κάδρο μας το καρπούζι καλύτερα από τα γιουβαρλάκια στο τάπερ; όχι, ειλικρινά πες μου!
Χαίρεται το παιδάκι σου τη θάλασσα, απολαμβάνει τη δροσιά του νερού, διασκεδάζει με τα παιχνίδια στην άμμο και έχει εσένα πάνω από το κεφάλι του, να του χώνεις τη μπουκιά μέσα στη μούρη του.
Στο είπε μια, δυό, τρείς φορές ότι δεν θέλει να φάει, αλλά εσύ εκεί! Επιμένεις!
Όπως τις προάλλες που βγήκατε έξω για φαγητό και αντί να απολαύσεις τους τέλειους μεζέδες της κυρά-Μαρίας, αντί να χαρείς που γλίτωσες για μια μέρα μαγείρεμα και λάντζα (έλα, παραδέξου το, έναν μαζοχισμό τον έχεις), είχες και πάλι το άγχος τι και πόσο θα φάει το βλαστάρι σου.
Και «φάε ένα κεφτεδάκι» και «δοκίμασε λίγο κοτόπουλο» και «φάε ακόμη μια πατατούλα» και «φάε και σαλάτα» και «μα γιατί δεν τρως τυρόπιτα» και «έλα, μια για τη μανούλα, μια τον μπαμπά, μια για το σκυλάκι» και φτου και από την αρχή.
Άφησε το να πάρει μόνος του ό,τι θέλει και εάν θέλει, άφησε το να πειραματιστεί, να κόψει μια μπουκιά από το μπιφτέκι, να λιώσει την πατάτα με το χεράκι του, να δαγκώσει το σουβλάκι, να κάνει τρίμματα και να τσιμπολογήσει την τυρόπιτα, να ζουλήξει το λεμόνι και να το γλύψει, να δοκιμάσει και να φτύσει με αηδία το νερόβραστο κολοκύθι. Άφησε το να παίξει με το φαγητό του, να το φλερτάρει, να γνωριστούν καλύτερα, να το ερωτευτεί.
Μεταξύ μας, με το να το ταΐζεις εσύ φέρνοντας την μπουκιά έτοιμη και καταπιεστικά στο στόμα του, είναι σαν να του προξενεύεις γυναίκα όταν μεγαλώσει και μάλιστα να το πιέζεις να την παντρευτεί. Θλιβερό και τραγικό μαζί, έτσι;
Μην του ασκείς ψυχολογική πίεση. Ξέρεις τι είναι ένας άνθρωπος με εξαπλάσιο όγκο από εσένα να σου φέρει απειλητικά στη μούρη την πιρουνιά, ενώ ακόμη μασάς και να σου το κραδαίνουν εκβιαστικά, ώστε να καταπιείς γρήγορα και να ξαναγεμίσεις το στόμα με τη νέα μπουκιά; Γνωρίζεις πόσο τρομοκρατική είναι αυτή η κίνηση; Ε, το ξέρεις; Μπορείς να το φανταστείς;
Πώς; Κάτι σου θυμίζει; Το ξέρεις;
Χα, πουλάκι μου, υπήρξες και εσύ καταπιεσμένο παιδί... Σε μπούκωνε η μανούλα σου, ενώ δεν πεινούσες; Ήσουν αδυνατούλα και η μανούλα σου αγχωνόταν μήπως αρρωστήσεις, μήπως λιποθυμήσεις από αδυναμία, μήπως τη χαρακτηρίσουν κακή μάνα που το παιδί της ήταν λιγόφαγο, μήπως την κουτσομπολέψουν ότι δεν έχει λεφτά να σε ταΐσει;
Θυμάσαι ακόμη το απειλητικό κουτάλι, θυμάσαι το στομάχι να σου κλωτσάει, θυμάσαι που γέμιζαν τα μάτια σου δάκρυα όταν ερχόταν το αγχωτικά γεμάτο πιάτο μπροστά σου.
Και τώρα; Έγινες βεζίρης στη θέση του βεζίρη; Έβαλες την κασέτα να παίξει πάλι από την αρχή, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή στο παιδί σου; Πάτα το OFF τώρα, όσο είναι καιρός!
Ευτυχώς υπάρχει ακόμη χρόνος να βοηθήσεις το παιδί σου να αποκτήσει μια υγιή σχέση με το φαγητό και να το απολαμβάνει πραγματικά.
Κανένας δεν θέλει να εξελιχθεί σε βουλιμικός ως ενήλικος ή ανορεκτικός και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν ως παιδί καταπιέζεται στο φαγητό. Η καλή σχέση με το φαγητό χτίζεται σιγά-σιγά και ξεκινά φυσικά από την κούνια.
Συμφωνείς;
Ορίστε; Τι είπες; Δεν σε κατάλαβα... μάσα σε παρακαλώ και κατάπιε την μπουκιά σου και μετά μίλα. Σιγά χριστιανή μου, μην πνιγείς κιόλας! Ήρεμα... πιες και λίγο νερό. Αχ...αχ...αχ.... (υπάρχει άραγε ελπίδα για την ελληνίδα μαμά;)
Γράφει: Λένα Φίλη
Πηγή: brightsideofmom.gr
