Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Πέμπτη, 07 Μαΐου 2020

Ἐν τῷ μεταξύ, κάθε μέρα ἔχω μαλώματα μὲ τὴν καρδιά μου.
«Καρδιά μου», τῆς λέω, «κάνε κι ἐσύ μιὰ ὑποχώρηση

«Σπανίως ακούω τους συναδέλφους μου θεραπευτές να παραπονιούνται πως η ζωή τους δεν έχει νόημα.

Η ζωή του θεραπευτή είναι μια ζωή προσφοράς, στην οποία καθημερινά υπερβαίνουμε τις προσωπικές μας επιθυμίες και στρέφουμε το βλέμμα προς τις ανάγκες και την ωρίμανση του άλλου. Μας προκαλεί απόλαυση όχι μόνο η ωρίμανση του ασθενούς μας αλλά και το φαινόμενο των ομόκεντρων κύκλων – η σωτήρια επίδραση που έχουν οι ασθενείς μας πάνω στους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζονται στη ζωή τους.

Θα αρχίσουμε με ένα κλασικό ερώτημα: Ποια είναι η θέση του επιστήμονα στην κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του; Μέσα στη στρατοκρατική νοοτροπία, που ολοένα αυξάνεται; Στην παραπληροφόρηση του κοινού; Στη φτώχεια και στην πείνα; Στον πόλεμο και στην τρομοκρατία;

Ο χρόνος, έγραψε κάποτε ο Ιβάν Τουργκένιεφ, άλλοτε πετά σαν το πουλί κι άλλοτε σέρνεται σαν το φίδι. Η πανδημία έχει επηρεάσει, εκτός των άλλων, και την αίσθηση που έχουμε για το πέρασμά του. Ο χρόνος για κάποιους μοιάζει, εσχάτως, με αργό βασανιστήριο, ενώ για κάποιους άλλους κυλά πιο γρήγορα από ό,τι ίσχυε πρωτύτερα, υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ο Πασκάλ Μπρικνέρ πάντως, ο οποίος είναι μαθημένος να δουλεύει στο σπίτι του, διατηρεί ένα «πολύ τακτικό πρόγραμμα σχεδόν κάθε μέρα», κάτι που μάλλον τον διευκολύνει αυτή την περίοδο.

Ποτέ δε μ’ εγκατέλειψε ο φόβος μη με καθίσουν μια μέρα στο θρόνο.
Μόνον αυτοί που φοβούνται τον εαυτό τους επιδιώκουν τ’ αξιώματα, ή, μάλλον,
αυτοί που μισούν τη ζωή και τους ανθρώπους. Δε θα μ’ άρεσε διόλου

Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους