Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ώς τη λαιμητόμο ή έστω ώς το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον, όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R.M. RILKE

καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου

Στ' αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας

Είναι κι αυτοί που δεν θέλουν πραγματικά να "σωθούν".

Τους είναι πιο εύκολο να τραβήξουν κι άλλους στο βούρκο της μιζέριας τους.

Πολλοί δεν ζητάνε βοήθεια να ξεφύγουν, αλλά "παρέα", "συντροφιά", ώστε να τους είναι πιο ευχάριστη, η παραμονή στο βούρκο..

Εσένα σ' έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς
εσένα σ' έχω βότσαλο φρούτο απαλό που τ' ωρίμασε η θάλασσα
σ' ερωτεύω
σε ζηλεύω
σε γιασεμί
σε καλπασμό αλόγου μες στο δάσος το φθινόπωρο

Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή;
Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη·
λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη
και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ.

«Tο πρώτο βήμα για να γίνεις καλός γονιός είναι να δείξεις συμπόνια στον ίδιο σου τον εαυτό» – Beth Sandweiss

Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία για τη συμπόνια. Μια γνωστή μου μητέρα χωρίς σύντροφο, που έχει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, περνούσε μια πολύ δύσκολη εβδομάδα. Είχε κλειδώσει τα κλειδιά της μέσα στο αυτοκίνητο, είχε μάθει πως η μικρή της χρειαζόταν σιδεράκια, είχε ξεχάσει μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση και, σαν επιστέγασμα, η μεγάλη της κόρη είχε ρίξει κέτσαπ στον ολοκαίνουργο καναπέ.

Τελικά, της λέω, μια τραγωδία, τίποτα. Ποτέ.

Στην ουσία, πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό που παθαίνεις. Ξημερώνει, και το χθεσινό χαστούκι μοιάζει χάδι μπροστά στο σημερινό χαστούκι. Και πάει λέγοντας.

Γι' αυτό μη βιαστείς ποτέ. Ο θρήνος μπορεί να περιμένει. Το σημερινό σου δάκρυ, αύριο θα είναι δύο δάκρυα, μεθαύριο τρία, τέσσερα, πέντε δάκρυα. Κάποια στιγμή ο λυγμός.

Είναι το καλοκαίρι· τώρα που, ύστερ’ απ’ τους ανοιξιάτικους οργασμούς, μεστώνουν οι ορμές.

Τα δόντια, καθώς δαγκώνουν τους καρπούς, λες και βουτάν σε χυμούς ανθρώπινου κορμιού.

Οι επίμονοι ιδρώτες σκορπάν οσμές γονιμικά ερεθιστικές.