Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Όλοι οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, τρέμουνε τη ζωή... σαν να περιπλανιούνται μες στην αντάρα.. κι ο καθένας δεν ξέρει παρά το δικό του πόνο.

Μα νάσου που 'ρχεται ένας άνθρωπος που φωτίζει τη ζωή με τη φλόγα της γνώσης και φωνάζει και καλεί:

"Ε! παραστρατημένα, κακόμοιρα έντομα!

Πόσοι στο πέλαγος πόσοι πνιγμένοι
Κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν
Όλοι περίμεναν να σ’ αντικρίσουν
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.

Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό. Λέει ο Μπορις Βιαν: «σ’ ένα σύστημα που εκθειάζει τον πόλεμο και απαγορεύει τον έρωτα», που θεωρεί τον έρωτα αμαρτία, σ’ ένα σύστημα που καθαγιάζει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, σ’ ένα σύστημα που δεν σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου, τον υποτάσσει κάτω από μια εξουσία, σ’ ένα σύστημα που παράγει άχρηστα πράγματα.

Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις,
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.

Υπάρχει μια αμοιβαία σχέση μεταξύ ενός ευλύγιστου νου και της ικανότητας αλλαγής προοπτικής:

Ένας ευλύγιστος, ευέλικτος νους μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας μέσα από μια ποικιλία προοπτικών και αντίστροφα, το να προσπαθούμε συνειδητά να εξετάσουμε τα προβλήματα μας μέσα από πολλές προοπτικές μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι για το νου ένα είδος άσκησης πάνω στην ευελιξία του.

Η ερωτική συνάντηση αρχίζει με τη θέα του κορμιού που ποθούμε.

Ντυμένο ή γυμνό, το κορμί είναι μια παρουσία, μια μορφή, η οποία, προς στιγμή, είναι όλες οι μορφές του κόσμου.

Το σ’ αγαπώ δεν έχει χρήσεις.

Η λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις που προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανέναν κοινωνικό καταναγκασμό.

«Γεια σας, έχω ένα σοβαρό πρόβλημα, σας παρακαλώ θέλω να μου κλείσετε ένα ραντεβού για αύριο, όσο γίνεται πιο νωρίς…, νομίζω ότι θα κάνω κακό στον εαυτό μου» έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με τη Βιβή. Μια γυναίκα σε πλήρη πανικό μου μιλούσε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου με τρεμάμενη φωνή κλαίγοντας.

Ναι αγαπημένη μου.

Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: τι έχεις αγόρι μου;