στη χνουδωτή πετσέτα τη φρεσκοπλυμένη

που τρίβω στο κορμί κάθε πρωί,

στο ιερό των αβγών που μαγειρεύω

κάθε πρωί,

στην παράφορα του βραστήρα

που κάθε πρωί ζεσταίνει τον καφέ μου,

στο κουτάλι, στην καρέκλα

που με καλημερίζουν

κάθε πρωί,

στη θεϊκότητα του τραπεζιού

όπου τοποθετώ τ' ασημικά μου,

πιάτο και κούπα,

κάθε πρωί.

Όλα αυτά είναι Θεός,

εδώ ακριβώς, στο ανοιχτοπράσινο σπίτι μου

κάθε πρωί,

κι έχω σκοπό,

αν και το ξεχνάω συχνά,

να εκφράσω ευγνωμοσύνη,

να λιποθυμήσω δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας

σε προσευχή αγαλλίασης

καθώς τα ιερά πουλιά στο τζάμι

τσιμπολογούν του γάμου τους τα σπόρια.

Έτσι, καθώς το σκέφτομαι,

ας ζωγραφίσω στην παλάμη μου ένα «ευχαριστώ»

γι' αυτόν το Θεό, αυτό το γέλιο του πρωινού,

από φόβο μήπως δεν ειπωθεί.

Χαρά που δε μοιράζεται

πεθαίνει γρήγορα, έχω ακούσει.

Anne Sexton, «Ποιήματα»