Ελένη Λαυρεντάκη
Γεννήθηκα και ζω στην Κρήτη. Είμαι γραφίστας - τυπογράφος και τα τελευταία χρόνια διοχετεύω τις καλλιτεχνικές (και όχι μόνο) ανησυχίες μου στον Κλόουν.
Σ’ έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και η τεχνολογία γίνεται ολοένα και πιο γρήγορη και μαζική, είναι πολύ λίγα εκείνα που προκαλούν νοσταλγία και φέρνουν αναμνήσεις.
Είναι και πολλά εκείνα τα «αναλογικά» που δεν θα γνωρίσουν ποτέ όσα παιδιά γεννιούνται σήμερα. Μπορούμε κάποια όμως να τους τα συστήσουμε εμείς και να τους κάνουμε να τα αγαπήσουν. Ένα από αυτά είναι και το διάβασμα και κυρίως η μυρωδιά ενός φρέσκου βιβλίου.
Κάθε προικισμένος άνθρωπος, κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στα θλιβερά 5/6 της ανθρωπότητας που είναι εκ φύσεως μειονεκτικά, όταν περάσει τα σαράντα είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού.
Γιατί κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει ανακαλύψει πως σε ό,τι αφορά το κεφάλι αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν να φτάσουν, γι’ αυτό και αποφεύγει την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους.
Για τον ίδιο λόγο, ο καθένας αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο αξίζει ο ίδιος.
Όταν μεταλλάσσονται οι άνθρωποι, και παύουν να είναι άνθρωποι, μαθαίνουν να παίρνουν μονάχα και όχι να δίνουν. Και αυτό είναι μια μονοσήμαντη σχέση και αρνητική. Είναι η κυρίαρχη σκέψη του λογοκρατούμενου δυτικού πολιτισμού. Διότι υπάρχει και μια άλλη σκέψη και φιλοσοφία: όταν δίνω κάτι, κερδίζω περισσότερο! Όταν έχω οχτώ και δώσω τα τρία έχω έντεκα, λένε οι σοφοί μας. Ενώ ο λογοκρατούμενος δυτικός πολιτισμός λέει, αντίθετα, ότι όταν έχω οχτώ και δώσω τα τρία, μού μένουν πέντε. Γιατί; Διότι το κεντρικό σημείο της «φιλοσοφίας» τους είναι τα αντικείμενα και όχι τα συναισθήματα.
Όταν αναφέρομαι στην παιδική ηλικία ενός εγκληματία ποτέ δεν το κάνω προκειμένου να ξυπνήσω τον οίκτο για ένα τέρας, αλλά μόνο για να περιγράψω πώς «παράγονται» αυτά τα τέρατα και να καταδείξω πώς ένα αθώο παιδί μπορεί να εξελιχθεί σε έναν αληθινά επικίνδυνο άνθρωπο. Είτε στους άλλους είτε στον εαυτό του.
«Ύστερα από πολύχρονη συγκομιδή εμπειριών, επικουρούμενης από διάφορες φιλοσοφικές σχολές, σαν παραθέτω έναν μικρό οδηγό σχέσεων…»
Αν η φωνή μιας γυναίκας που λέει ιστορίες έχει τη δύναμη να φέρει παιδιά στον κόσμο, αληθεύει επίσης και το ότι ένα παιδί έχει τη δύναμη να ζωντανέψει ιστορίες.
Λένε ότι ο άνθρωπος θα τρελαινόταν αν δεν μπορούσε να ονειρευτεί τη νύχτα.