Η ελευθερία, Σάντσο, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά που οι ουρανοί χάρισαν στους ανθρώπους.

Δεν της παραβγαίνουν μήτε οι θησαυροί που περικλείει η γη, ούτε οι θησαυροί που τα πέλαγα σκεπάζουν:

Για την ελευθερία, όπως και για την τιμή, μπορεί κι έχει χρέος κανείς να δώσει ακόμα και τη ζωή του.

Υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο σπουδαιότερα πράγματα από αυτά που μας έχουν μάθει να προσκυνούμε για σπουδαία.

Μακριά. Κλείσε την αυλόπορτα και φύγε αθόρυβα με βήμα ήρεμο και σταθερό και αν κατά τύχη είναι ανοιχτό το παράθυρο και σε δουν, στείλ’ τους το τελευταίο σου φιλί, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από τον δρόμο. Εκεί είναι ο βαθύς πόνος και η λίγη ευτυχία. Εκεί το γκρίζο του ατσαλιού. Εκεί αυτό που ψάχνεις.

«[…] Οι έξυπνοι άνθρωποι φροντίζουνε να αφανίζουν ό,τι είναι επικίνδυνο όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τον διπλανό.

Γιατί πολύ συχνά ο άνθρωπος νομίζει πως αυτό που παθαίνει ο διπλανός του είναι μακριά απ’ αυτόν.

Δεν είναι καθόλου… Ό,τι συμβαίνει στον ένα συμβαίνει σε όλους.

Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου.

Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.

Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των αισθημάτων.

Δεν μ’ αγαπάς πια.

Δέχεσαι να μ’ ακούς εδώ και μία ώρα, επειδή φέρεται κανείς με συγκατάβαση απέναντι σ’ αυτούς που εγκαταλείπει.

Με έδεσες και τώρα με λύνεις.

Είμ` ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι,
είμ` ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,
και μες στις φυλλωσιές
φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής.

Ξαπλωμένη, σκεφτόμουν
Ψες το βράδυ
Πώς της ψυχής μου να ‘βρω ένα σπίτι

Αν δεν είχανε τα μάτια σου το χρώμα της σελήνης,
μιας μέρας από φωτιά, πηλό, δουλειά,
αν ακόμη και σε φυλακή δεν είχες του άνεμου τη χάρη,
αν δεν ήσουνα κεχριμπαρένια εβδομάδα,

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ’ το βουνό ψηλά
στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Φόβος ότι θα δω ένα περιπολικό να μπαίνει στο στενό όπου μένω

Φόβος ότι θα με πάρει ο ύπνος το βράδυ

Φόβος ότι δεν θα με πάρει ο ύπνος