Πρώτος στο μικρόφωνο, για ομιλία, ήταν ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. "Χάσαμε τον καλύτερο που είχαμε".
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης, όπως ήταν το όνομα του, καταγόταν από το νησί Πρίγκηπο της Προποντίδας. Είχε γεννηθεί σε πολύ άσχημη περίοδο. Συγκεκριμένα στις 22 Δεκεμβρίου του 1925. Τρία χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Οι Έλληνες που ζούσαν σε Τούρκικες περιοχές περνούσαν πολύ δύσκολα. Ήθελες κότσια και τσαγανό να επιλέξεις την παραμονή, μετά από τα τραγικά συμβάντα. Οι γονείς του, Χριστοφής και Αργυρώ Αντωνιάδη, δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Δεν τα παρατούσαν όμως. Είχαν έντεκα στόματα εξάλλου να ταΐσουν.
Από μικρός είχε κλίση στον αθλητισμό, ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ήταν το άθλημα που άνθιζε παγκοσμίως. Συνήθιζε να παίζει μπάλα στις αλάνες μαζί με Ελληνόπουλα και Τουρκόπουλα. Για να τον ξεχωρίζουν από τον αδερφό του, που έπαιζε και αυτός μπάλα, τον βάφτισαν Küçük (κιουτσιούκ) που σήμαινε μικρός. Εκτός από το νεαρό της ηλικίας του, ήταν και μικρός στο μπόι αφού μόλις 1.69 ήταν. Το προσωνύμιο Küçük θα το συνοδεύσει σ' ολόκληρη του την ζωή.
Στα 17 του (1941), αρχίζει να αγωνίζεται στην Taksim SK (Τaksimspor). Μια τοπική ομάδα της Κωνσταντινούπολης. Μετά από δύο χρόνια αναγκάζεται να καταταγεί στον στρατό της Τουρκίας. Το στράτευμα του διήρκησε 4 χρόνια. Στην συγκεκριμένη περίοδο ο Λευτέρης θα συνεχίσει να αγωνίζεται ερασιτεχνικά στην Taksim SK. Όταν απολύθηκε απο το στρατό, μετρούσε με την τοπική ομάδα 90 συμμετοχές και 75 γκολ. Η Φενέρμπαχτσε, το 1947, βλέποντας την δεινότητα που είχε στο σκοράρισμα, του προσφέρει συμβόλαιο επαγγελματικό.
Η μεταγραφή του στην Φενέρ θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, λόγω της ελληνικής καταγωγής του. Όλα αυτά βέβαια θα ξεχαστούν από τις πρώτες κιόλας εμφανίσεις του. Ένα χρόνο αργότερα, το 48', θα τον καλέσουν να αγωνιστεί και στην εθνική Τουρκίας, για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, μιας και κατείχε Τούρκικη υπηκοότητα. Τα στατιστικά του, στο τούρκικο πρωτάθλημα, θα κάνουν την Ευρώπη να παραμιλά. Σε τέσσερα χρόνια, 135 αγώνες, 100 γκολ. Οι φίλαθλοι της Φενέρ πλέον τον έχουν για Θεό τους. Τον αποκαλούν Οrdinaryüs, που σημαίνει προφέσορας στα τούρκικα.
Η Ευρώπη, την τότε εποχή, είχε τον Λευτέρη Αντωνιάδη στην ελίτ των ποδοσφαιριστών στο παγκόσμιο στερέωμα. Η ιταλική ομάδα της Φλωρεντίας, Fiorentina, ζητά επίμονα την μεταγραφή του και το επιτυγχάνει το 1951. Ο Λευτέρης με την μεταγραφή του στο Campionato (πρωτάθλημα Ιταλίας) γίνεται ο πρώτος Τούρκος ποδοσφαιριστής που θα αγωνιστεί στο εξωτερικό. Στην Ιταλία θα παρουσιαστεί κατώτερος των περιστάσεων γι' αυτό και την επόμενη χρονιά θα μεταγραφεί στην Γαλλική Nice.
Στην Γαλλία θα αγωνιστεί πολύ λίγο αφού θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα τραυματισμών που τον αναγκάζουν να επιστρέψει και πάλι στην Φενέρ, που τον ανάμενε με ανοικτές αγκάλες. Εκεί θα παραμείνει για ακόμη 9 χρόνια. Θα ματώσει τα δίχτυα των αντιπάλων του 323 φορές μέσα σε 480 αγώνες. Ο ίδιος, σε δηλώσεις του ενημερώνει τους φιλάθλους ότι θα αποσυρθεί όντας 39 χρονών. Μέχρι σήμερα παραμένει πρώτος σκόρερ της ομάδας και δεύτερος σε συμμετοχές. Για χάρη του έξω απ' το γήπεδο έστησαν ανδριάντα και έδωσαν το όνομα του σε διάφορες οδούς.
Την επόμενη χρονιά, 1964, θα ταξιδέψει για πολλοστή φορά στην αγαπημένη του Ελλάδα για να παρακολουθήσει από κοντά την ομάδα της καρδιάς του, την ΑΕΚ Αθηνών. Ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Αλέξανδρος Μακρίδης, του ζήτησε αυτόγραφο. Λέγεται, ότι το χαρτί ήταν συμβόλαιο ποδοσφαίρου, αναγκάζοντας τον με αυτόν τον τρόπο να αγωνιστεί με τα χρώματα της ΑΕΚ Αθηνών!!. Ο Λευτέρης ντύθηκε στα μαυροκίτρινα και αγωνίστηκε με την ομάδα που αγαπούσε πέντε φορές σκοράροντας και δύο φορές. Ένα χρόνο αργότερα θα ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα. Η πρώτη του ομάδα ήταν το Αιγάλεω.
Αν και ο ποδοσφαιρικός του βίος δείχνει να είχε ρόδινη ζωή εντούτοις δεν ήταν όλα τόσο όμορφα. Σε συνέντευξη του θυμάται ότι στο πογκρόμ, κατά των Ελλήνων της Πόλης, το 1955, (Σεπτεμβριανά) εθνικιστές πήγαν έξω απ' το σπίτι του και άρχισαν να ρίχνουν πέτρες. "Έζησα τρομαχτικές στιγμές" έλεγε με βουρκωμένα μάτια.
Άξιο αναφοράς ήταν ότι οι φίλαθλοι της Φενέρ, μετά το εν λόγω γεγονός πήγαν στο σπίτι του και το πρόσεχαν μέχρι να καθησυχαστούν τα γεγονότα. Απ' την άλλη μεριά, ούτε οι Έλληνες του φέρθηκαν σωστά. Στις 26/11/1955, η αθλητική εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ» είχε τίτλο «Ο γενίτσαρος Λευτέρης να φύγη από την Ελλάδα» και υπότιτλο: «Η επίσκεψίς του προεκάλεσε γενικήν αγανάκτησιν και η εμφάνισίς του εις ελληνικόν γήπεδον αποτροπιασμόν». "Ένιωσα προδομένος" έλεγε με πικρία όταν του θύμιζαν το γεγονός.
Για τους Τούρκους φιλάθλους ήταν ένας θρύλος. Τον σέβονταν όσο κανένα άλλο. Αξιοσημείωτο του σεβασμού που του είχαν ήταν όταν έπαιζε με την Εθνική Τουρκίας. Στην ανάκρουση του εθνικού τους ύμνου, έβγαζε τον σταυρό του έξω απ' την φανέλα.
Αν και δεν ήταν αρεστό προς τους μουσουλμάνους, το δέχονταν γιατί ήταν ο Λευτέρης. Για την Εθνική Τουρκίας ήταν κάτι το μαγικό, αφού για πολλά χρόνια υπήρξε πρώτος σκόρερ με 22 γκολ. Σήμερα κατατάσσεται στην τρίτη θέση. Υπήρξε και αρχηγός της για αρκετά παιχνίδια.
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης κατάφερε μέσα απ' τον βίο του να κάνει όσα δεν έκανα τόσα χρόνια οι πολιτικοί των δυο χωρών, να συμφιλιώσει μέσα απ' τον αθλητισμό, τα δυο έθνη. Μέσα απ' τον χαρακτήρα του, σεβάστηκε και απ' τις δυο πλευρές, ισορροπώντας, πάντοτε με δυσκολία, στην μέση.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του θα παραμείνει στην Πρίγκηπο, αναγκαστικά, αφού τα προβλήματα υγείας δεν τον άφηναν να ταξιδεύει στην χώρα της καρδιάς του, την Ελλάδα. Πολλοί ποδοσφαιριστές, πριν να αφήσει τον άχαρο μας κόσμο, έρχονταν στο νησί να μιλήσουν μαζί του. Ο Hakan Şükür ήταν ένας απ' αυτούς. Το άστρο του Λευτέρη θα σβήσει στις 13 Ιανουαρίου 2012.
Του Χρίστου Κυριάκου
Ξυλοτύμβου - Κύπρος
Πηγή: vantagemag.com
