Έρχονται στιγμές που κουράζομαι να είμαι άνθρωπος.
Έρχονται στιγμές που επισκέπτομαι ραφτάδικα και σινεμά
μαραμένος, αδιαπέραστος, σαν τσόχινος κύκνος
πλέοντας σ’ ένα νερό από καταγωγή και στάχτη.

Εκπληκτική εικόνα από τον διαγωνισμό άγριας ζωής.

Αυτή η απίστευτη στιγμή με την απρόσμενη… συνάντηση μιας αλεπούς με μια μαρμότα, κέρδισε το μεγάλο βραβείο στον διαγωνισμό «Wildlife photographer 2019».

«Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό». Αυτή η φράση του Νίτσε μπορεί να μας παραπλανήσει.

Για μία επιχείρηση, το να διέρχεται μια κρίση δεν τη δυναμώνει, αντιθέτως την εξασθενεί. Οι πελάτες φεύγουν. Τα ΜΜΕ επιδίδονται σε σαρδόνια σχόλια. Οι καλύτεροι συνεργάτες ψάχνουν αλλού δουλειά. Τα διαθέσιμα κεφάλαια μειώνονται αμείλικτα. Η πίστωση ακριβαίνει. Το μάνατζμεντ αποδιοργανώνεται και διαλύεται. Ωστόσο, θέλουμε να δούμε σ’ όλο αυτό κάτι θετικό – ενώ όλα έχουν πάει στραβά.

Υπάρχουν τα συγχωρώ τα γεμάτα έπαρση.

Εννοούν: εγώ ο καλότατος, ο γενναιόκαρδος, ο άριστος, ο ακομπλεξάριστος, συγχωρώ βέβαια εσένα, ο οποίος, σαν μυρμήγκι που είσαι, τι βλάβη θα μπορούσες να μου προξενήσεις…

Κανέναν μα κανέναν δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε καν ένα αφελές μικρούλι παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία τού να μη συμφωνήσει μαζί σου.

Αν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλο, και βασιλιά να τον στέψεις δε θα διαρκέσει η λαμπερή συμφωνία σας.

Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει να παρευρεθώ σε διάφορες συζητήσεις, στις οποίες το συμπέρασμα ήταν ότι ο κύριος σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία. Αυτό είναι φυσιολογικό. Οταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν το μέλλον, συχνά μιλάνε για όλες τις καλές εμπειρίες που ελπίζουν να έχουν.

Ζούμε σε μια κουλτούρα πλημμυρισμένη από κουβέντες για την ευτυχία. Στη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου της περασμένης χρονιάς, πάνω από 1.000 βιβλία πάνω σ’ αυτό το θέμα βγήκαν στις προθήκες του Amazon.

Μια άλλη πλευρά του συναισθηματικού πόνου που αποτελεί εγγενές μέρος του εγωικού νου ειναι μια βαθιά αίσθηση έλλειψης ή ατέλειας, μια αίσθηση μη πληρότητας. Σε κάποιους ανθρώπους αυτό είναι συνειδητό, σε άλλους ασυνείδητο. Αν είναι συνειδητό, εκδηλώνεται με ένα ανησυχητικό και μόνιμο αίσθημα απαξίας και ανεπάρκειας.

Δεν ξέρω χωρίς εσένα να ζω.

Τι σημασία έχει που συναντιόμαστε

μια φορά στους δύο μήνες ή και λιγότερο.

Το λυπηρό, φυσικά, με την ενήλικη ζωή είναι ότι διακρίνεις στον ορίζοντα να έρχονται πράγματα στα οποία δεν θα προσαρμοστείς ποτέ.

Τα αναγνωρίζεις σαν προβλήματα, ανησυχείς στο έπακρο γι’ αυτά, προβλέπεις, παίρνεις προφυλάξεις και κάνεις διάφορες διευθετήσεις, λέγοντας στον εαυτό σου ότι πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο έκανες μέχρι τώρα τα πράγματα.

Η Japan Airlines προειδοποιεί αισίως ποιες θέσεις του αεροσκάφους είναι κατειλημμένες από νήπια, για να τις αποφεύγεις στο booking.

Ενδεχομένως, δεν απευθύνεται μόνο στους μη έχοντες παιδιά, αλλά και σε όσους γονείς τολμούν να παραδεχτούν ότι συχνά ούτε οι ίδιοι τα αντέχουν.