Σήμερα βαριέμαι. Έλεγα να μη γράψω τίποτα αλλά τελικά αποφάσισα να γράψω για το λόγο που έλεγα να μη γράψω, οπότε μάλλον αυτοαναιρούμαι, αφού τελικά έγραψα.
Εάν διαβάζετε το μπλογκ τακτικά ξέρετε ότι ασχολούμαι κατά βάση με θέματα της επικαιρότητας. Τα σχολιάζω, τα απαξιώνω, τα αποθεώνω, επιχειρώ να τα σατιρίσω. Η αλήθεια είναι ότι η επικαιρότητα στην Ελλάδα δεν παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Τα ίδια και τα ίδια, μας τα πρήξανε τα αρχίδια, που λέει και το σύνθημα. Αυτό συζητούσα με την I Willi Am πριν από λίγο.
Και δεν είναι εύκολο να βγάλεις χιούμορ από κάτι που επαναλαμβάνεται διαρκώς. Kαταντάει επαναλαμβανόμενο και το χιούμορ. "Η κωμική γραφή είναι η πιο δύσκολη που υπάρχει", λέει ο Γελωτοποιός.
Την εβδομάδα που μας πέρασε - τα σαββατοκύριακα δεν υπάρχουν για την επικαιρότητα - διαβάσαμε για τα επίπεδα φτώχειας στην Ελλάδα, πήγαμε στην εκδήλωση των 58, παρακολουθήσαμε στο facebook πολυάριθμα status κατά του Πιτσιρίκου, εξαιτίας ενός σχολίου που έκανε για τους 58 - βαριέμαι ακόμα και να πάρω θέση - και νιώσαμε πιο κοντά στην κυβέρνηση που θα φροντίσει να επανασυνδέσει το ρεύμα σε 10.000 ευπαθείς συμπολίτες μας.
Καταλαβαίνεις τώρα τί θέλω να πω; Δεν καταλαβαίνεις; Θα το πω και πιο απλά. Μαλακίες! Δε συμβαίνει τίποτα σε αυτήν τη χώρα. Τίποτα καινούριο. Καμία πρωτοπορία σε κανένα επίπεδο. Το παράδειγμα με τους 58 είναι το πιο τρανό. Καμία σοβαρή χώρα δε θα καθόταν να ασχοληθεί αυτή τη στιγμή με τους 58 και τι αυτοί εκπροσωπούν. Στην Ελλάδα το αναγάγαμε σε εθνικό ζήτημα.
Μέσα στη γενικότερη κατάρρευση που ζούμε, το σχόλιο του Πιτσιρίκου για ένα μάτσο πεθαμένους αποτέλεσε πρόβλημα. Παρακολούθησα συζητήσεις που ασχολούνταν με το αν θα πρέπει ή όχι να απαξιώσουμε τον Πιτσιρίκο, λες και είναι η Χρυσή Αυγή. Βρήκαμε νεκροθάφτη να θάψουμε πέντε-έξι.
Θα βρεθεί ποτέ κανένας να βάλει τα πράγματα στη σωστή προοπτική; Αποπροσανατολιζόμαστε κάθε εβδομάδα και από κάτι άλλο τη στιγμή που χανόμαστε και ο χρόνος τελειώνει.
Τα σχόλια του Πιτσιρίκου είναι το θέμα; Καλώς ή κακώς ο Πιτσιρίκος τα διαπιστευτήρια του τα έχει δώσει. Πολλά χρόνια τώρα. Άλλοι είναι αυτοί που ψάχνονται να βρουν πού πατάνε και πού βρίσκονται. Το πιο αστείο είναι ότι οι περισσότεροι γράφανε "με έναν μπλόγκερ θα ασχολούμαστε;" την ώρα που κάνανε ακριβώς αυτό. Ακόμα να καταλάβουν τη δυναμική του internet.
Φαντάζομαι τον Πιτσιρίκο και τον κάθε μπλόγκερ - όπως και τη σκουληκίσια αφεντιά μου - να γελάει πολύ με όλα αυτά. Δε θα γράψω κάτι παραπάνω υπέρ του Πιτσιρίκου, γιατί δεν το χρειάζεται. Μου αρκεί που τάσσεται πάντα κατά της εκάστοτε εξουσίας και τον γουστάρω για αυτό. Όπως γουστάρω κι άλλους πολλούς μπλόγκερ που αρνούνται να ξεπουληθούν για μερικές χιλιάδες ευρώ.
Τους γουστάρω πολύ περισσότερο από όλους αυτούς τους δήθεν καταξιωμένους που λυσσάνε στα εφημεριδοκάναλα και τις φρι πρέσες. Έχουν απαξιωθεί και δεν το ξέρουν οι καημένοι.
Εν κατακλείδι, ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Το θέμα είναι ότι χθες πήγα και είδα με την I Willi Am και τον One Eyed Bert το δεύτερο μέρος του Χόμπιτ και ήταν μαγικό. Το θέμα είναι ότι σήμερα το πρωί επικοινώνησα μετά από καιρό με το φίλο Γελωτοποιό και θυμήθηκα γιατί τον εκτιμώ τόσο πολύ. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή είμαι καθοδόν για το αεροδρόμιο όπου θα συναντήσω ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο που μου είχε λέιψει.
That's what BIG is που λέει και το σποτάκι του ΝΒΑ. Βρείτε το δικό σας και καλό Σαββατοκύριακο.
by To Skouliki Tom
(Aνήθικο δίδαγμα: Αν δεν έχετε θέμα, επικοινωνήστε με τον Γελωτοποιό εδώ: https://www.facebook.com/my.sanejoker. Θα αποκτήσετε σίγουρα. Άνοιξε σχολή μπλογκοτεχνίας και ακούω ότι κάνει πολύ καλή δουλειά στη Θεσσαλονίκη. Τα φιλιά μου!)
Η βαρεμένη σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges
