Ρίγη συγκίνησης έχει προκαλέσει στο πανελλήνιο η περιγραφή των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ στην «Καθημερινή», για τη σκληρή καθημερινότητά τους στους δρόμους των μεγάλων πόλεων που κατοικούνταν από τίμιους Έλληνες, αλλά εσχάτως κινδυνεύουν να καταληφθούν από μετανάστες και αναρχοάπλυτους, οπότε είναι καθήκον μας να τις ανακαταλάβουμε.
Aντιγράφω το κείμενο της «Κ», με μερικές προσωπικές διορθώσεις και σας αφήνω να συμπεράνετε μόνοι σας πού τελειώνει η δημοσιογραφική αλήθεια και πού αρχίζει το σκουληκίσιο ψέμα:
Απόψε το βράδυ, ο Σάκης θα βγει στην ειδυλλιακή Αθήνα με μια μηχανή της ομάδας ΔΙΑΣ που φοράει 30πίστονες δαγκάνες και εξάτμιση-μπουρί, ικανή να σπάσει το φράγμα της ηχορύπανσης. Στην τηλεόραση την ίδια ώρα παίζει το αγαπημένο του τούρκικο σίριαλ, αλλά εκείνος είναι υποχρεωμένος να πάει στη δουλειά. Μονάχα το ξημέρωμα θα μάθει από τη γυναίκα του ότι ο Σουλεϊμάν έγινε βουβός μάρτυρας της δολοφονίας του γιου του.
Και όταν έρθει στο σήμα, θα τρέξει σε κάποια διεύθυνση κάποιας περιοχής που δεν έχει ξαναπάει, καταδικασμένος να αντικαταστήσει τον αγαπημένο του φρέντο με μαύρη ζάχαρη από τα Everest με το νερομπλούκι μιας φτηνής συνοικιακής καντίνας.
Ο Σάκης πήγε στην αστυνομία για μια σταθερή δουλειά. Επίσης πήγε, γιατί έμαθε ότι εκεί θα μπορεί να γαμάει και να δέρνει ελεύθερα, οπότε θα σταματήσει να χαλάει λεφτά στα μπουρδέλα. «Στα μάτια των πολιτών βλέπω τη γυναίκα μου», λέει όταν τον ρωτάω τι κίνητρο έχει όταν χτυπάει ανθρώπους. «Καμιά φορά οι συνθήκες με κάνουν να βλέπω και τον γείτονα από τον τέταρτο που υποψιάζομαι ότι την πηδάει όταν λείπω», συμπληρώνει.
Ο Λάκης, συνάδελφος του Σάκη, που υπηρετεί σε τμήμα της Αττικής, λέει πως τελευταία είναι δύσκολο να κρατήσεις τη συγκέντρωσή σου. «Θα τα δώσουμε όλα για τη δουλειά αν χρειαστεί, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να παραδειγματιστείς από τους τίμιους συναδέλφους σου. Στην αρχή βέβαια, σε τρώει μέσα σου, αλλά μετά την πρώτη κομπίνα λες "δε γαμιέται!". Στην ΕΛ.ΑΣ. ποτέ δε ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μία σε στέλνουν για προστασία, μία για ναρκωτικά, μία για μπραβιλίκια. Δε μένει χρόνος ούτε για έναν τσαμπουκά της προκοπής σε 18χρονα με παπάκια που κάνουν κόντρες, να ξεθολώσεις».
Ο Μάκης, συνάδελφος του Σάκη και του Λάκη, είναι πιο λακωνικός. «Να το πω αλλιώς», λέει. «Πώς θα ένιωθες άμα έπρεπε να φοράς μια ζωή μπλε; Γιατί εμείς έτσι ζούμε, σαν τα στρουμφάκια. Εγώ στα ΜΑΤ ήθελα να μπω. Μ' αρέσει το πράσινο», παραδέχεται.
Ο Μάκης, όταν τον ρωτάω για τη μόδα στην αστυνομία με κοιτάει πελαγωμένος. «Τι να σας πρωτοπώ; Από το κράνος που σου χαλάει το μαλλί και δεν μπορείς να βάλεις λίγο gel; Σταματάμε κανά γκομενάκι για έλεγχο στο δρόμο και ντρεπόμαστε. Πού να ζητήσεις τηλέφωνο με πατικωμένο μαλλί;», κάνει. «'Ασε δε η στολή. Και ειδικότερα το παντελόνι. Σε κόβει στον κώλο».
Ο Τάκης, συνάδελφος του Σάκη, του Λάκη και του Μάκη, με ολύμπια ψυχραιμία και μεσμερισμό στο βλέμμα, μού περιγράφει καθημερινές σκηνές από τη ζωή των ιπποτών της ασφάλτου. «Πέρσυ τα Χριστούγεννα ήμουν με τον Σάκη στη μηχανή και φρενάρω απότομα σε ένα φανάρι. Ήταν πράσινο αλλά έχω αχρωματοψία. Ένιωσα τον Σάκη να εκτοξεύεται από το κάθισμα και να προσγειώνεται με το κεφάλι πολλά μέτρα μπροστά μου. Έσπασε τη λεκάνη και τέσσερα πλευρά. Ακούω τον Λάκη και τον Μάκη από πίσω να μου φωνάζουν "τι κάνεις γαμώ το χριστό σου, κωλόμπατσε;" Υπάρχει ρατσισμός με εμάς τους μπάτσους, ακόμα και μέσα στο Σώμα».
Η διήγηση του Τάκη συγκλονίζει. «Τους επόμενους μήνες, όσο ο Σάκης ήταν στο νοσοκομείο, έγινα ταίρι με την Αγγελική. Φοβερό κομμάτι. Όλο το τμήμα ήθελε να την πηδήξει. Τη φωνάζαμε "η όμορφη Αγγελική". Μια μέρα κάναμε βάρδια κοντά στο Ζάππειο. Υπήρχαν αρκετοί γονείς εκεί με τα παιδιά τους που τάιζαν κουλούρι τα περιστέρια. Κάποια στιγμή η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Γύρω στα 20 περιστέρια ντυμένα στα μαύρα την πέσανε σε ένα παιδί. Παγώσαμε. Ήταν κι άλλες μηχανές ΔΙΑΣ εκεί γύρω, 12 άτομα όλα κι όλα. Τι να κάναμε; Ήταν πολλά τα περιστέρια. Η Αγγελική εντόπισε με την άκρη του ματιού της ένα παιδάκι πιο πέρα που έβγαλε μια τυρόπιτα για να πάνε τα περιστέρια προς το μέρος του. Ακόμα τη θυμάμαι να φωνάζει "ε, όχι και τυρόπιτα!". Με μια αστραπιαία κίνηση ακινητοποίησε το παιδάκι και του πέρασε χειροπέδες. Παλικάρι η Αγγελική», καταλήγει ο Τάκης.
Οι 4 φίλοι μπήκαν στην αστυνομία το 2008. «Θέλαμε να κάνουμε μια δουλειά που θα είναι καλή για εμάς και θα έχει αντίκτυπο και στους άλλους. Αυτό ήταν όλο. Οι αστυνομικοί είμαστε ο σάκος του μποξ. Είμαστε και τα γάντια και η ζώνη και τα παπούτσια. Έχεις φάει ποτέ μπότα στο πρόσωπο; Ούτε εγώ, αλλά έχω ρίξει. Πρεζόνια, πόρνες, αλλοδαποί, είναι οι αγαπημένοι μας στόχοι. Αν είμαστε αρκετά τυχεροί πετυχαίνουμε και κανέναν αναρχικό σε κάποιο έρημο σοκάκι», αποκαλύπτουν.
«Κάθε βάρδια είναι άλλη μια μέρα στο γραφείο. Δεν είναι δικό μου, το 'χω ακούσει σε μια ταινία να το λένε. Εμείς, οι άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ ίσα που φτάνουμε τα 1000 ευρώ, συν ένα 2χίλιαρο που καθαρίζουμε από παράνομες δραστηριότητες. Πώς να ζήσεις;», λέει ο Σάκης.
Τον ρωτάω τι λένε οι δικοί του για όλα αυτά. «Τι να λένε, ντρέπονται. "Καλύτερα άνεργος, παρά μπάτσος", μου λέγανε. Πήρα τη Σούλα και φύγαμε από το χωριό. Καμιά φόρα εύχομαι να πάθω κάτι, να βγει η μάνα μου στο ΣΚΑΪ με τίτλο "Μάνα μπάτσου που γαμάει" να σπάσουν τα τηλέφωνα οι βλάχοι απ' το χωριό, να λένε στη μανούλα μου για το λεβέντη γιο».
Ο Σάκης, ο Λάκης, ο Μάκης κι ο Τάκης είναι τέσσερα από τα χιλιάδες παραδείγματα Ελλήνων αστυνομικών που δίνουν κάθε μέρα το αίμα τους στους δρόμους για να μπορεί η Κυβέρνηση να πίνει το δικό μας. Ήρωες που δεν θα ξεχαστούν. Και μετά τέλος. Μένει μόνο ο φάρος της μηχανής και το επόμενο σήμα για ξύλο.
by To Skouliki Tom
(ΜΠΑ-ΓΟΥ-ΔΟ)
Περισσότερες αστυνομικές ιστορίες στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα)
