.
Γεννήθηκα σε καιρούς που η έννοια της ελευθερίας προσπαθούσε να εναρμονιστεί με την μεταπολιτευτική συντηρητική Ελλάδα .... λίγο « μάθε γράμματα» λίγο «τι θα πει ο κόσμος» πέρασε η δεκαετία του ‘80 με όλους εμας να προσπαθούμε να μάθουμε ισορροπία ανάμεσα σε ό,τι μας δίδασκαν και σε ό,τι βλέπαμε να συμβαίνει γύρω μας.
Ο Γιώργος Ζορμπάς (που μάθαμε ως Αλέξη απ’ το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη) έγραφε σ’ ένα γράμμα που είχε στείλει στον συγγραφέα και φίλο του:
«Τίποτα δεν φοβάμαι. Έχω παλέψει με θεριά. Έχω πολεμήσει και με τ’ αληθινά θεριά, τους ανθρώπους. Τα ‘βαλα και με τα μεγάλα θεριά, τη θάλασσα και τη γη. Και το μεγαλύτερο θεριό, τη γυναίκα, την αγάπησα.
Δεν θα πιστέψετε τι μου συνέβη χτες παίδες μου αγαπημένοι. Πήγαινα σινεμά. Θα συναντούσα μπροστά στο Δαναό τον Νίκο. (Το ζετέμ μου. Ναι, μάλιστα, καινούριο, φρεσκότατο, σκάστε κουτσομπόληδες).
Tο 2100 αναφέρεται συχνά ως ένα έτος ορόσημο. Ένα έτος ορόσημο για την κλιματική αλλαγή, τις μελλοντικές τεχνολογίες και την επιστημονική φαντασία. Είναι όμως τόσο μακριά ακόμη, και οι πιθανότητες είναι τόσο πολλές, που η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε για να φτάσουμε μέχρι εκεί είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί.
Μέχρι τα δεκαπέντε μου χρόνια ζούσα δίπλα από ένα τετράγωνο μυστήριο σπίτι. Σε αυτό το σπίτι ζούσε μια τετράγωνη μυστήρια οικογένεια. Ένας άντρας,μια γυναίκα και δυο μικρά κορίτσια. Ήταν όλοι τετραγωνοι. Με το μόνο άνθρωπο που μπόρεσα να έχω αληθινή επαφή ήταν το μικρό κοριτσάκι, ένας αόρατος άνθρωπος και παράλληλα τόσο ορατός.
Ψεύτικοι άνθρωποι με ψεύτικα cookies και ψεύτικους λογαριασμούς στα social media κάνουν ψεύτικα κλικ σε ψεύτικα sites.