Την έβλεπα συνεχώς έξω από το τετράγωνο σπίτι:άλλοτε ηταν σπίτι μας,άλλοτε στο σπίτι του ορθογώνιου γείτονα,άλλοτε στο σπίτι της γειτόνισσας, άλλοτε στο περίπτερο, άλλοτε στο δρόμο.

Ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω πως βρέθηκε μέσα σε αυτό το τετράγωνο σπίτι, το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν ήταν παιδί αυτών των τετραγώνων ανθρώπων, αλλά παιδί κάποιων αλλων, στρογγυλων ανθρώπων.

Έβλεπα μέχρι τα δεκαπέντε μου τη γυναίκα που την είχαν ονομάσει μανα αυτού του κοριτσιού ,να την καπνίζει κάθε μέρα με λιβάνι, να κρεμάει σκόρδα στην πόρτα της,να την παίρνει εκκλησία. Και μέσα απο αυτό το μαύρο σύννεφο που δεν έβγαζε καμία φωνή,παρά μόνο βουητα,άκουγα κατά διαστήματα τις φράσεις “καταραμένο μπάσταρδο”,”κόρη μάγισσας “,”μου προκαλείς εκνευρισμό “,”σιωπα".

Όπως σε όλες τις γειτονιές έτσι και στη δικιά μας ακούγονταν διάφορα. Ότι το μικρό αόρατο κοριτσάκι το βίασαν 3 φορές γιατί ήταν η κόρη μιας μάγισσας. Ότι η μητριά της έστελνε τον πατριό της να κοιμάται μαζί της τα βράδια. Ότι τιμωρειτο γιατί ήταν ένα καταραμένο μπάσταρδο. Εγώ έβλεπα,έβλεπα οτι παρόλη τη θλίψη που τη συντροφεύε σε κάθε της βήμα, το χαμόγελο δεν έφευγε ποτέ από το πρόσωπο της..

Συνάντησα μετά από 20 χρόνια αυτό το κοριτσάκι. Θυμήθηκα που την έβλεπα μικρή να γράφει και να καίει ότι έγραφε. Τη ρώτησα τι κάνει και μου είπε με την ίδια φλόγα που έβγαζαν τα μάτια της όταν μιλούσε για τα βιβλία οταν ηταν μικρό παιδί, ότι κάνει αυτό που πάντα ήθελε. Γράφει το βιβλίο της. “Ο τελευταίος Γενάρης”.

Αφιερωμένο στο μικρό ευλογημένο κοριτσάκι

Που ήθελε να ζήσει μόνο και μόνο για να αποδείξει

Ότι μέσα σε αυτό τον τετράγωνο κόσμο

Μπορεί να υπάρξει

Το ασχηματιστο καλό

***

Αικατερίνη Γεωργίου