Εκατό φωτογραφίες από την καραντίνα είναι η «σοδειά» της National Portrait Gallery που παρουσιάζει μια συλλογή εικόνων της πιο δραματικής περιόδου που έχει βιώσει η ανθρωπότητα στις αρχές ήδη του 21ου αιώνα, την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού.

Όταν δεν μπορώ να δω την όψη σου
κοιτάζω τα πόδια σου.

Το ξέρω, αγαπημένη:
Μου πέφτουν τώρα τα μαλλιά εξαιτίας της άγριας μου ζωής
και είμαι αναγκασμένος να ξαπλώνω πάνω στις πέτρες.

Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να αισθανθώ πως κάποιος τρίτος με εκτιμά. Πρέπει, επιπλέον, αυτός ο τρίτος να αισθάνεται ότι αξίζει ο ίδιος, και να τον θεωρώ κι εγώ αξιόλογο. Τι να την κάνω την εκτίμηση κάποιου που δεν αξίζει ή δεν αισθάνεται ο ίδιος πως αξίζει;

Ξέχασα κείνο το μικρό κορίτσι από το Aμόι
και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Tενερίφα,
τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμώι,
και τη γριά που εμέτραγε με πόντους την ταρίφα.

Για να ακούω κρυφά τα τραγούδια απ τα στήθη σου
Για να παίρνω τα λόγια που κυλάν μεσ' τις φλέβες σου
Για να διώχνω το αίμα απ' την απόκρυφη γη σου
Να βγω έξω χρειάστηκε να λυθώ απ' την σιωπή σου

Και μόνο το να σκεφτείς ότι αυτές οι μορφές ζωής υπάρχουν στο γαλαξία μας, πόσω δε μάλλον στον πλανήτη μας, απλώς ζαλίζει το μυαλό.

Ο φωτογράφος Steve Axford ζει κι εργάζεται στην περιοχή Northern Rivers στο South Wales της Αυστραλίας όπου περνάει το χρόνο του κινηματογραφώντας τον κόσμο γύρω του, συχνά ταξιδεύοντας σε απομακρυμένες περιοχές αναζητώντας σπάνια ζώα, φυτά ακόμη και ανθρώπους.

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Όταν ο άντρας
εισχωρεί στη γυναίκα,
σαν αλλεπάλληλα κύματα που δαγκώνουν την ακτή,
πάλι και πάλι,

Μία μικρού μήκους animation ταινία που δείχνει την ανάγκη για ανθρώπινη σύνδεση. Ένας άντρας με έναν κύβο του Rubik για κεφάλι προσπαθεί να συνδεθεί με τους άλλους. Όταν αποτυγχάνει, προσπαθεί ξανά. Όταν αποτυγχάνει ξανά, τρέχει μακριά τους.