Σήμερα είχα διάφορες συζητήσεις για διάφορα θέματα, αλλά είδα και διάφορα σχόλια για την υποχρεωτική κατήχηση και προσηλυτισμό που γίνεται στα σχολεία με το μάθημα-κατήχηση των θρησκευτικών που θέλει να αλλάξει το υπουργείο Παιδείας σε μάθημα γνώσης, σε μάθημα θρησκειολογίας και όχι μάθημα με μοναδικό σκοπό τον προσηλυτισμό και υποχρεωτική όπως είναι μέχρι σήμερα κατήχηση και έκανα μια αναδρομή στην ζωή μου και διάφορες σκέψεις.
Η κοινωνία που μεγάλωσα πρώτα από όλα ήθελε να με καταστήσει αμόρφωτο και μη σκεπτόμενο. Με την κατήχηση και τον προσηλυτισμό στο σχολείο, να πιστεύω σε φίδια που μιλάνε, σε παρθένες που μένουν έγκυος από κρίνους, να έχω ανάγκη για να παίρνω δύναμη και να στέκομαι στα πόδια μου απο φανταστικούς φίλους.
Της ξέφυγα. Καταλαβαίνω απόλυτα και ασπάζομαι την επιστήμη, γιατί η επιστήμη λειτουργεί με στοιχεία και έρευνες, όχι βάση μύθων και να εκμεταλλεύεται την ψυχικές ανάγκες των ανθρώπων. Έχω την γνώση και δεν έχω ανάγκη κανέναν φανταστικό φίλο να παίρνω δύναμη, αλλά η δύναμη πηγάζει από μέσα μου και από ότι έχω καταφέρει στην ζωή μου.
Η κοινωνία ήθελε όταν πήγα φαντάρος να μου εκμηδενίσει την προσωπικότητα. Να μου ζητάει ο κάθε κερατάς καραβανάς να του σβήσω το τσιγάρο πετώντας το στα πόδια μου, στολίζοντας με διάφορους χαρακτηρισμούς και εγώ να πρέπει να υπακούσω, γιατί έτσι ρε, γιατί έτσι είναι ο στρατός. Τι λέτε ρε ανθρωπάκια.
Εκεί σου κάνουν μεγάλη ζημιά, σε μαθαίνουν να ανέχεσαι τον παραλογισμό, σου μαθαίνουν να σκύβεις το κεφάλι.
Γλίτωσα και από εκεί, δεν τους πέρασε, μέχρι που με βαρέθηκαν και χώρισαν οι δρόμοι μας κοινή συναίνεση.
Μετά η κοινωνία ήθελε να με βάλει στο παιχνίδι να δουλεύω για να μου τα παίρνει από τους φόρους μου, για να ταΐζει όλους τους ανίκανους ανεπαρκείς πολίτες, που εμπορεύτηκαν κάποια στιγμή την ψήφο τους με αυτούς που αποκαλούνε σήμερα λαμόγια, που διορίστηκαν με ρουσφέτι στο δημόσιο, που πήραν παράνομα επιδόματα, μαϊμού συντάξεις και τόσα αλλα.
Απέδρασα νωρίς από εκεί, ούτε ένα ευρώ δεν δίνω όσο υπάρχει έστω και ένας υπεράριθμος δημόσιος υπάλληλος, έστω και ένα ρουσφέτι, έστω και ένας κληρικός που πληρώνεται νταβατζιλίκι από τους φόρους τους δικους μου, ενώ δεν με γουστάρει και από πάνω γιατί είμαι άθεος.
Ο γάμος, άλλη παγίδα. Να παντρευτείς να κάνεις σπιτικό, να κάνεις οικογένεια. Δεν χρειάζεται να είσαι σε γάμο για να κάνεις παιδί και όσο για το δικό μου παιδί έχω κριθεί ήδη σαν γονέας. Είναι 23 ετών και έχει πάρει ήδη τρία χρόνια 100% την ζωή στα χέρια του. Υπεύθυνη μένει μόνη της, κερδίζει όλη την ζωή της μόνη της και δεν είναι σαν το μέσο Ελληνόπουλο που έχει ανάγκη την μαμά μέχρι τα 40 να του πλένει τα σλιπάκια.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να παντρευτώ να γίνω σαν και αυτούς που λυπάμαι, που ψάχνουν απεγνωσμένα και μια άλλη κρυφή σχέση, που ζούνε μέσα σε ένα ψέμα, όλους αυτούς που έρχονται στο μέρος που ζω και κάνουν σαν ξελιγωμένοι και μου ζητάνε κανένα κοριτσάκι. Εγώ είμαι ελεύθερος, σήμερα εάν θέλω είμαι με την Μαρία, αύριο με την Τούλα και δεν φοβάμαι που θα βάλω το like στο facebook μην φάω ξύλο στο σπίτι από την κυρά.
Εδώ να πούμε για να μην γενικεύουμε ότι υπάρχει και ένα μειοψηφικό ποσοστό που έχει ουσιαστικό ευτυχισμένο γάμο, αλλά πόσοι είναι αυτοί, για δείτε γύρω σας πόσοι ζούνε μέσα στην υποκρισία και τους συμβιβασμούς, πόσοι είναι εγκλωβισμένοι σε μια ζωή που δεν είναι όπως την φαντάστηκαν. Υπάρχουν ναι, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία.
Μετά ήθελαν να με κάνουν να γεράσω πριν την ώρα μου, γιατί έτσι είναι το μοντέλο της κοινωνίας, να είμαι 48 και να μοιάζω σαν κάτι τύπους στα καφενεία σαν 70. Αντιστάθηκα και αντιστέκομαι και εκεί. Γυμνάζομαι από πάντα, όχι δεν θα γεράσω με τους όρους τους δικούς τους, αλλά με τους δικούς μου, σε άλλο χρόνο, ακόμα και εκεί θα τους δείξω την διαφορά, αυτοί θα γερνάνε και το κορμί μου θα μένει στάσιμο στον χρόνο.
Η κοινωνία και το σύστημα ήθελαν να με κάνουν ένα φοβικό ανθρωπάκι, ρατσιστή, αλλά εγώ βγήκα έξω από τον μικρόκοσμο της Ελλάδας από παιδί, γύρισα τον κόσμο, είδα εικόνες, είδα τον άλλο κόσμο και έτσι σήμερα δεν είμαι φοβικός. Τον φόβο για το ξένο και το διαφορετικό τον γεννάει η άγνοια και η έλλειψη εικόνων και εμπειριών.
Η κοινωνία ήθελε να με κάνει ρομποτάκι, να γίνω ίδιος σαν και αυτήν, γιατί εάν είσαι διαφορετικός καθρεφτίζεται στην δύναμη σου να αντιστέκεσαι, όλη η αδυναμία η δική τους, για αυτό προσπαθούν να σε μειώσουν χαρακτηρίζοντας σε αντικοινωνικό.
Αλλά πόσο προσβλητικό είναι αλήθεια να σε χαρακτηρίζει αντικοινωνικό, αυτή η σημερινή αποτυχημένη κοινωνία, περισσότερο σαν τίτλος τιμής μου ακούγεται.
Πάντα θα είμαι σε ανοιχτό πόλεμο με μια τόσο συντηρητική κοινωνία που δεν σέβεται τα δικαιώματα μου, αλλά ξέρω ότι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να προσηλώνομαι στους στόχους μου, να διατηρώ ότι τους προκαλεί φθόνο, ότι γίνεται ο καθρέφτης τους.
Έζησα ελεύθερος, όπως ήθελα εγώ, όπως ζήταγε η ψυχή μου και όχι όπως είχε προγραμματίσει η κοινωνία για μένα, χωρίς εμένα.
Facebook profile: Ο Κλόουν
