Σήμερα θέλω μετά από καιρό να αναλύσω με την δική μου αντίληψη και την δική μου ματιά πώς βλέπω τα κόμματα αυτήν την εποχή.
Ξεκινάμε με την Νέα Δημοκρατία λοιπόν. Η συντηρητική παράταξη έχει αποτύχει και το γνωρίζουνε καλά. Έχουνε αποτύχει γιατί ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ να τα βάλουν με το πελατειακό σύστημα που είναι η αρχή και το τέλος στην πολιτική ζωή της χώρας.
Άδικα μετρα, άδικοι φόροι, με το ζόρι κάποιες μεταρρυθμίσεις και αυτές ίσα ίσα για να παίρνουμε τις δόσεις οριακά. Το κοινό που απευθύνεται στο ένα μέρος του είναι κεντροδεξιοί, νοικοκυραίοι οικογενειάρχες που έχουνε και τον φόβο της αριστεράς, αλλα δεν θέλουνε και οποιοδήποτε άλλο ρίσκο. Το άλλο μέρος είναι οι "δεξιοί του κερατά" που λέω εγώ, οι ταλιμπάν, οι "πατρίς-θρησκεία- οικογένεια", με φασίζουσες ακροδεξιές αντιλήψεις και καμιά σχέση με τον σεβασμό των ανθρωπινων δικαιωμάτων.
Πού ποντάρει για να είναι και πάλι κυβέρνηση. Ποντάρει στον κόσμο της κεντροδεξιάς και του μεσαίου χώρου, που έχουνε την φοβία να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για αυτό και θα συνεχίσει την προπαγάνδα των δυο άκρων, ποντάρει στην αμέριστη υποστήριξη της εκκλησιας, αφού της τα έχει δώσει όλα, όπως επίσης και στα σώματα ασφαλειας, τους ένοπλους που ήδη έχει ανακοινώσει ότι θα τους δώσει πίσω τα επιδόματα και σε κάποιους άλλους "πελάτες" που θα διορίσει προεκλογικά.
Πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο περνάει ο καιρός ο ΣΥΡΙΖΑ γίνετε όλο και πιο πολύ συστημικός, πλέον δημουργεί την εντύπωση ότι τώρα θέλει να κυβερνήσει, ότι τώρα νοιώθει πιο έτοιμος.
Η αποθέωση του λαϊκισμού και έτσι θα το πάει δηλαδή μέχρι το τέλος. Tο κοινό που απευθύνεται αποτελείται και αυτό από δυο μέρη θα έλεγα. Το ένα είναι ρομαντικοί αριστεροί που προέρχονται από όλους τους χώρους της αριστεράς, που ασπάζονται και τις ανοησίες περί χούντας, περί παιδιών που λιποθυμάνε στα σχολεία αλλα δεν επιβεβαιώθηκε και ποτέ, που καπηλεύονται κάθε θάνατο και κάθε αυτοκτονία, μέχρι συκοφαντίες διαδίδουν ότι πέθαναν 16χρoνοι από την πείνα. Το άλλο μέρος είναι η μαφία των συνδικαλισταράδων, οι κράτιστες του ΠΑΣΟΚ και όλη η σάρα και η μάρα του πρώην πράσινου κομματικού μηχανισμού.
Ποντάρει στο να κουραστεί ο κόσμος και η κυβέρνηση να πέσει μόνη της σαν ώριμο φρούτο, γιατί άλλωστε δεν έχει να προτείνει και τίποτα που μπορεί να σταθεί ορθολογικά.
Μειονέκτημα, η απειρία του απέναντι στην εμπειρία των συντηρητικών. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τις εκλογές γιατί και με 5 μονάδες να είναι μπροστά, αυτοί είναι ικανοί παραμονή των εκλογών, να τους ξεφύγει κάποιος γραφικός και να μας πει ότι η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη ήταν επανάσταση.
Πάμε στο ΠΑΣΟΚ. Δεν καταλαβαίνω τι όραμα μπορεί να δώσει σε έναν πολίτη το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμα και συνεργάζεται με την κυβέρνηση γιατί εάν έμενε έξω από την κυβέρνηση, πολλά πρώην και νυν στελέχη του ίσως να είχανε προβλήματα με την δικαιοσύνη.
Χρυσή Αυγή. Η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής όπως την χαρακτήρισε στο πόρισμα της η Ελληνική δικαιοσύνη, αντέχει και θα αντέξει, για τον απλό λόγο, ότι η χώρα είναι γεμάτη από συνειδητούς φασίστες, αλλά και από ηλίθιους που είναι το ίδιο επικίνδυνοι. Οπότε δεν μου κάνει καμιά εντύπωση.
Ανεξάρτητοι Έλληνες, όπως λέμε ψεκασμένοι. Εάν δοθεί δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες που ζούνε σε άλλα πλανητικά συστήματα ειδικότερα στην μειονότητα του πλανήτη Αφροδίτη, μπορεί και να κάνουν κυβέρνηση.
ΔΗΜΑΡ. Νομίζω τελείωσε, πρώτη φορα στην πολιτική σύγχρονη ιστορία του τόπου είχαμε ένα κόμμα τόσο άοσμο και τόσο άχρωμο. Tουλάχιστον έμεινε παρθένα, κάτι είναι και αυτό.
ΚΚΕ. Γραφικοί εντελώς, θα μπορούσαμε να τους βάλουμε και στα μουσεία φυσικής ιστορίας για να τους δείχνουμε στις νεότερες γενιές.
Πάμε τώρα στα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα που με δυο από αυτά ταυτίζομαι περισσότερο.
Ας ξεκινήσω με την Δημουργία Ξανά, που δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις και αυτό λόγω των συντηρητικών θέσεών της σε κάποια κοινωνικά θέματα και μιας ακραίας ρητορικής κατά της αριστεράς από τον πρόεδρό της.
Με τις θέσεις τους γύρω από τα οικονομικά και ότι έχει να κάνει με μεταρρυθμίσεις τα βρίσκουμε εκεί, δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά σε ότι έχει να κάνει με ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες, εκεί έχουμε πολλές διαφορές, τουλάχιστον μέχρι πρότινος. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αν και θα μπορούσα, απεναντίας θα χαιρετίσω την δήλωση του Θάνου Τζήμερου υπέρ του συμφωνου συμβίωσης των ομοφυλόφιλων και αυτό για να περάσω το μήνυμα, ότι οι διαφορες μας ήτανε μονο διαφορές θέσεων και από την στιγμή που κάνει μια κίνηση προς της δικες μας θέσεις, θα αναμένουμε με χαρά και την δεύτερη και την τρίτη και ακόμα είμαστε ανοιχτοί να αναδείξουμε τέτοιες κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις.
Άφησα τελευταία την ΔΡΑΣΗ και την Φιλελεύθερη Συμμαχία, τα δυο και μοναδικά φιλελεύθερα κόμματα στην Ελλάδα και το διευκρινίζω αυτό, γιατί οποιος νομίζει ότι τόσα χρονια είχαμε φιλελεύθερες πολιτικές, είναι πολιτικά ανόητος και βουτηγμένος μέσα στην άγνοια.
ΔΡΑΣΗ. Οι θέσεις της και το πρόγραμμα της μου κάνουνε απόλυτα, επίσης έχει κάποια στελέχη που τα εκτιμώ απεριόριστα. Σύγχρονες φιλελεύθερες προοδευτικές ρεαλιστικές θέσεις και προσεγγίσεις για όλα τα θέματα. Από εκεί και πέρα στα αρνητικά ένα ελιτίστικο προφίλ που πρέπει να ξεπεράσει εάν θέλει να κάνει κάτι περισσότερο στην πολιτική σκηνή της χώρας και μια μεγαλύτερη απόσταση που πρέπει να πάρουν ορισμένα (η μειοψηφία) στελέχη της από δεξιές παρεούλες.
Anyway ακόμα και έτσι χαίρει την απεριόριστη εκτίμησή μου, ειδικότερα εάν αναλογιστώ μέσα σε τι πολιτικό βούρκο προσπαθεί να ανταπεξέλθει.
Φιλελεύθερη Συμμαχία. Ένα καθαρόαιμο φιλελεύθερο κόμμα και όχι το κόμμα του Βαλιανάτου και των ομοφυλόφιλων, όπως έχει την εντύπωση η πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Έχει όλα τα παραπάνω θετικά που ανέφερα για την ΔΡΑΣΗ, χωρίς όμως τον ελιτισμό και με μια αξιοπρόσεκτη πολιτική ίσων αποστάσεων των στελεχών της, αλλά και των ψηφοφόρων της, από την δεξιά και την αριστερά. Επίσης στο σύνολό τους τα στελέχη της δίνουνε μεγάλο βάρος στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τα ατομικά δικαιώματα.
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω είναι, ότι δεν ξέρω πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η ταύτιση που κάνει η κοινή γνώμη, του κόμματος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας με τον Βαλιανάτο και την ομοφυλοφιλική κοινότητα κατ' επέκταση.
Για να μην παρεξηγηθώ να υπογραμμίσω ότι εκτιμώ απεριόριστα τον Γρηγόρη Βαλιανάτο και το έργο του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες στην χώρα μας και ελπίζω μια μέρα να έχω καταφέρει έστω και τα ελάχιστα από αυτά που έχει καταφέρει και προσφέρει αυτός, για τα δικά μας δικαιώματα στην χώρα μας.
Έτσι ακριβώς βλέπω τα πράγματα, λογικά οι περισσότεροι θα διαφωνήσετε, αλλα τουλάχιστον κρατήστε ότι δεν σας κρύβομαι και ξέρετε με τι έχετε να κάνετε.
Κλείνοντας να σας πω ότι μόνο για έναν πολιτικό σε αυτήν την χωρα, θα στεκόμουνα στρατιώτης διπλα του χωρίς δεύτερη σκέψη, εάν αποφάσιζε να βγει μπροστά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ο Γιάννης Μπουτάρης ασφαλώς.
Βρείτε τον Κλόουν στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, εδώ
