17 Νοεμβρίου - Αφήστε εμάς, τους δημοκράτες, να γιορτάσουμε

17 Νοεμβρίου - Αφήστε εμάς, τους δημοκράτες, να γιορτάσουμε

Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που κυκλοφορούν για το Πολυτεχνείο είναι ότι είναι μια γιορτή της αριστεράς και δεν αφορά όλους τους Έλληνες.

Ασφαλώς δεν μπορείς να περιμένεις κάτι άλλο από αυτούς που συνεργάστηκαν με τη χούντα και από τους δειλούς που δείλιασαν, γιατί πρέπει να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους, είτε την απεχθή συνεργασία αυτών ή των γονιών τους, είτε τη δειλία τους και αυτό είναι πολύ δύσκολο πράγμα.

Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι άλλο από αυτούς που μεταπολιτευτικά, μάζεψαν τους χουντικούς και φιλοχουντικούς στο κόμμα τους και "συγκατοικούνε" μέχρι σήμερα.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα τα πρώτα χρονια της ζωής μου στην παλαιά Πατησίων, 300 μέτρα  από το Πολυτεχνείο και ήμουνα 5 ετών τότε και τα μεθεπόμενα χρόνια άκουγα και έμαθα πράγματα, από συγγενείς και φίλους των γονιών μου που έζησαν όσα συνέβαιναν εντονότερα, εκτός του ότι έχω κι εγώ προσωπικά ακόμα έντονες μνήμες.

Ο πατέρας μου ήτανε Καραμανλικός. Πήρε τη μητέρα μου εκείνο το βραδυ που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι όταν έπεσε η χούντα και πήγε μαζί με άλλους χιλιάδες δημοκράτες Έλληνες, στο αεροδρόμιο με κεριά στα χέρια να τον υποδεχτούν. 

Με τον πατέρα μου είχα πάει - το 1979 νομίζω ήτανε - στην πρώτη πολιτική συγκέντρωση που πήγα στη ζωή μου, στο Σύνταγμα όταν μίλαγε προεκλογικά ο Καραμανλής.

Ένας κεντροδεξιός πατέρας, που αργότερα ψήφισε Πεσματζόγλου ΚΟΔΗΣΟ για όσους παλαιότερους θυμούνται και θαυμαστής του τέως προέδρου της δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου και αργότερα ΠΑΣΟΚ, γιατί ήτανε προοδευτικός άνθρωπος και τότε το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούσε τον προοδευτικό χώρο. Μόνο να θυμίσω ότι πριν το ΠΑΣΟΚ, η μοιχεία ήτανε ποινικό αδίκημα και σε διαπόμπευαν στο αυτόφωρο γυμνό με τα σεντόνια -αυτό για να πάρουν μια ιδέα για την εποχή οι νεότεροι.

Ο πατέρας μου, επιχειρηματίας ήδη το 1973 και όχι κανένας μαλλιάς αναρχοαριστερός, ήτανε από αυτούς που μαζί με τη μητέρα μου και άλλους συγκατοίκους της πολυκατοικίας που μέναμε, ανοίγανε την κεντρική είσοδο και τις πόρτες των διαμερισμάτων μας και φυγαδεύανε και νοσήλευαν κυνηγημένους και τραυματίες φοιτητές.

Ο πρώτος μου ξάδερφος 17 ετών τότε, ήτανε μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά πολύ αργότερα όταν είχα ήδη μεγαλώσει, ψήφιζε Νέα Δημοκρατία.

Το Πολυτεχνείο λοιπόν ήτανε υπόθεση όχι μόνο της αριστεράς, αλλά όσων είχανε δημοκρατικές ευαισθησίες και όσων δεν δείλιασαν αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έβαλαν το λιθαράκι τους σε αυτήν την ιστορική εξέγερση στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Τώρα τα συντηρητικά παπαγαλάκια, οι γνωστοί, άγνωστοι, φιλήσυχοι, νοικοκυραίοι, αγαπημένοι πολίτες κάθε φασιστικού καθεστώτος, που θέλουν να υποβαθμίσουν εκείνον τον αγώνα και θέλουν να τα χρεώσουν όλα στην αριστερά, για να κρύψουν από την κοινωνία και τον εαυτό τους τη δειλία τους και την συντηρητική φιλοσοφία ζωής τους, που τους κατατάσσει συγγενικά δίπλα στους χουντικούς -γι' αυτό συγκατοικούνε και στο ίδιο κόμμα από τότε μέχρι σήμερα- καλό θα ήτανε να μας πούνε, ΠΟΤΕ και ΠΟΥ, έστω και μια φορά ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ για κάτι, πότε αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας κρυφτούνε σήμερα, ας σιωπήσουν, ας ασχοληθούνε με τον τρόπο πού θα "χτυπήσουν" την αριστερά και θα κάνουν πλάτες πάλι στους νεοναζί και ας αφήσουνε τους δημοκράτες να γιορτάσουν.

 

Βρείτε τον Κλόουν στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, εδώ