Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια

Μία από τις πιο συχνές φράσεις που ακούμε όσο είμαστε παιδιά, αλλά και μεγαλώνοντας είναι "Μα τι θα πει ο κόσμος;". Πολλοί ενήλικες κουβαλούν αυτή την φράση ως φορτίο, ως εμπόδιο στις αλλαγές τους, ακόμη και ως κριτήριο για τις επιλογές της ζωής τους.

Μήπως και εσύ ανήκεις σ’ αυτήν την κατηγορία; Μήπως κάθε φορά που θέλεις να κάνεις μία αλλαγή, μία μετάβαση, κάτι το διαφορετικό, σκέφτεσαι την γνώμη των άλλων, καταπιέζοντας την δική σου επιθυμία και στέλνοντας παράλληλα ένα τεράστιο ‘’όχι’’ στον εαυτό σου;

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα,

υστερικά γυμνά και λιμασμένα,

να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας

«Ελευθέρους αφήκε πάντας ο Θεός, ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκε», είπε ο Αλκιδάμας 2.500 χρόνια πριν, κι ο υπαρξιστής Ζαν Πολ Σαρτρ: «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος».

Σωστά τα των φιλοσόφων περί της ελευθερίας του ανθρώπου, με μια διαφορά όμως: ότι στο μόνον που ο άνθρωπος εκχωρεί οικειοθελώς την ελευθερία του για να δεθεί με τα γλυκόπικρα «δεσμά» του είναι ο έρωτας!

Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη.

Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος.

-Είπες κάτι για τις γυναίκες.

- Ναι. Τις φοβάμαι.

- Όλοι, λίγο πολύ τις φοβόμαστε. Ετούτες μάλιστα στα λιμάνια.

Να είστε προσεκτικοί με τις λέξεις,
Ακόμα και με τις θαυμαστές.

Λέει ότι γέρασε, όταν το πρωί κάνει την τουαλέτα της μπροστά στον καθρέπτη.

Βλέπει τις ρυτίδες, που οι κρέμες και οι πούδρες δεν καταφέρνουν να σβήσουν.

Ο καθρέπτης της λέει καθαρά ότι σπατάλησε την ωραιότερη ηλικία της ζωής της.

Πάλι Κυριακή.

Πάντα οι Κυριακές ήταν θλιμμένες, κυοφορούσαν μιαν άτυπη κατάθλιψη και επώαζαν τη μοναξιά.

Πολλές φορές σε ζήτησα το απόγευμα:

Όταν με βρήκε πίσω απ’ το παράθυρο

να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου.