Τα προηγούμενα είναι απλώς το αγκίστρι.
Πόσες ατελείωτες σελίδες έχουν γραφτεί και πόσες γενιές γυναικών δεν έχουν γαλουχηθεί με τις ίδιες αρχές, που επαναλαμβάνονται με μελωδική φωνή από μαμάδες, γιαγιάδες, νταντάδες την ώρα που μας παίρνουν βίαια το νεροπίστολο από τα χέρια και μας στερεώνουν επιδέξια τα ροζ κοκαλάκια στις μπούκλες, μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη.
Σήμερα κάποιες από εμάς αναρωτιόμαστε, γιατί συχνά αισθανόμαστε αόρατες αδικημένες ή προδομένες.
Ξεσπάμε σε νευρικές κρίσεις ή ψάχνουμε εναγωνίως την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα, ξεφυλλίζοντας αστρολογικές προβλέψεις και φτηνές αναλύσεις ψυχολογίας.
Δεχτήκαμε αβασάνιστα ένα κάρο θεωρίες, γιατί είναι πολύ πιο βολικό να υιοθετήσεις μια «κατωτερότητα» από το να παλέψεις να την ανατρέψεις.
Από καταβολής κόσμου, το καλό βρίσκει απέναντί του το κακό.
Από τις πρώτες στον κατάλογο η βιβλική Εύα που ξεγέλασε τον Αδάμ, εξορίζοντάς τον για πάντα από τον παράδεισο.
Η πανάρχαιη θεωρία που εξιλέωνε για αιώνες το ανδρικό φύλο από τη δαρβινική ανάγκη να σπείρουν παντού τα παιδιά τους, καθώς απέδιδε τις ευθύνες στο προγονικό ένστικτο, ήρθε πρόσφατα να την αντικρούσει το δεύτερο σκέλος αυτής της θεωρίας.
Σύμφωνα με αυτό, οι προϊστορικές γυναίκες να ζευγάρωναν κατά βάση με ένα αρσενικό για να διαιωνίσουν το είδος αλλά, ταυτόχρονα, να φλέρταραν και με άλλους άντρες.
Ο λόγος; Απλός.
Για να εξασφαλίσουν προστασία στην οικογένεια, σε περίπτωση που το ταίρι τους πατιόταν τυχαία από κανένα γιέτι, για παράδειγμα.
Η αιώνια μάχη των δύο φύλων, έφτασε σιγά σιγά μέχρι τις μέρες μας.
Μετουσιώθηκε σε τέχνη και στήριξε ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής θεαμάτων: τηλεόραση, κινηματογράφο, ραδιόφωνο, μόδα, ενώ παράλληλα ανέδειξε αναρίθμητες γενιές συγγραφέων της ξαπλώστρας, υπεύθυνων για τη γενοκτονία στρατιάς γυναικείων εγκεφαλικών κυττάρων.
Η προδοσία, η απόρριψη, η απιστία έγιναν μερικά από τα αγαπημένα μοτίβα ευκολόπιστων γυναικών που πίστεψαν ότι το σύμπαν αναλώνεται σε ερωτικές «συνωμοσίες».
Ποια, εξάλλου, λογική αναγνώστρια πίστεψε ποτέ, ότι η τροφαντή νοικοκυρά που έγραψε τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» είδε να κυλιέται πάνω στο κρεβάτι της πραγματικό μαστίγιο ή να «φλέγεται» κάτι άλλο πέρα από το φαγητό της στην κουζίνα;
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα χολιγουντιανά πρότυπα οι γυναίκες προκειμένου να εξυπηρετήσουν το καλοστημένο σενάριο, χωρίστηκαν σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Τα «καλά κορίτσια» φορούν γήινα χρώματα, το μακιγιάζ τους είναι πάντα στην τρίχα, το σπίτι τους έχει πάντα στρωμένο κρεβάτι και τακτοποιημένα συρτάρια.
Ξέρουν να μαγειρεύουν περίπλοκες συνταγές τις οποίες όμως ποτέ δεν απολαμβάνουν από φόβο μήπως παχύνουν.
Είναι τα αγαπημένα κορίτσια των μαμάδων, γι΄αυτό και τα καλά κορίτσια είναι που θα διαλέξει ένας άνδρας για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του.
Τα καλά κορίτσια όταν μεγαλώσουν γίνονται γυναίκες και θαυμάζουν κατά βάθος όσες δείχνουν δυναμικές, πίνουν και τρώνε όσο δύο άνδρες, εκφράζονται χωρίς περιορισμούς, αγκαλιάζουν τους φίλους τους στον δρόμο, φορούν ταγέρ και ψηλοτάκουνα μόνο το πρωί, γιατί το βράδυ ξεθάβουν τις αρβίλες και τα σκισμένα τζην από την ντουλάπα, διεκδικούν τους άνδρες που θέλουν, εγκαταλείπουν πρώτες το κρεβάτι πριν ξημερώσει, αρπάζουν τη ζωή από τα κέρατα, έχουν υψηλόβαθμες θέσεις και διοικούν ολόκληρα τμήματα με πυγμή.
Τα καλά κορίτσια ενίοτε παρασύρονται, κυρίως όταν χωρίζουν.
Το χρώμα των μαλλιών τους αλλάζει ανά δίμηνο, τα ρούχα γίνονται ολοένα και πιο περιττά, γεμίζουν τατουάζ και αλλάζουν μουσικά ακούσματα.
Όσο όμως και αν προσπαθήσουν δεν θα βγάλουν ποτέ από πάνω τους την ταμπέλα της «Ραπουνζέλ».
Εγκλωβισμένα στον μικρόκοσμό τους περιμένουν στωικά τον ξανθό πρίγκιπα να τις ελευθερώσει από τα κακά μάγια.
Είναι έτοιμες να συμβιβαστούν ακόμα και με μια πιο δευτεροκλασάτη εκδοχή ενός love story.
Κατασκοπεύουν τους συντρόφους τους και χαζεύουν με τις ώρες νυφικά στο pinterest.
Φταίει η συνήθεια που δεν τολμoύν να αντικαταστήσουν, φταίει και η αυτοπεποίθησή τους που μέσα σ' αυτή την καθημερινότητα τραυματίζεται από παντού.
Είναι που μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο δειλές και άβουλες.
Φοβόμαστε να «χωριστούμε» από φόβο μη μείνουμε μόνες.
Να τον εξασφαλίσουμε αυτόν που θέλουμε, να τον εξαγοράσουμε, να έχουμε το πάνω χέρι, να δημιουργήσουμε εξαρτήσεις, διότι εμείς είμαστε κατά βάθος οι εξαρτημένες.
Συνηθίσαμε, βλέπετε, να ξημερωνόμαστε στη σκέψη κάποιας συγκλονιστικής ζωής πλάι στον κοιμισμένο μας σύντροφο.
Αγαπώ τα «κακά κορίτσια», γιατί τ'αφήνουν όλα πίσω τους με την επιπολαιότητα και τον ενθουσιασμό που δικαιολογεί κανείς μόνο στην εφηβεία, τότε που το κυνήγι της περιπέτειας γίνεται αυτοσκοπός και οποιοιδήποτε περιορισμοί στέκονται εμπόδιο στη λαχτάρα της αναζήτησης αποτελούν αφορμή για επανάσταση.
Αγαπώ τα δικά μου κορίτσια που τα βράδια κάνουν ζιγκ ζαγκ επιστρέφοντας στο σπίτι, γιατί δεν θα αφήσουν ποτέ τις ζωές τους να ακολουθήσουν μια βαρετή ευθεία.
Τα κυνήγια της ζωής θέλουν κότσια, κυρίες μου! Πώς γίνεται να κοιμάστε στις στάχτες ενώ εκεί έξω περιμένουν φλόγες;
Πηγή: pillowfights.gr
CoverPhoto: @Erwin Olaf
