Τι βλέπετε, όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη; Βλέπετε τον εαυτό σας, περίπου όπως σας βλέπουν οι άλλοι, μειώνετε τον εαυτό σας ή παραφουσκώνετε τα θετικά σας χαρακτηριστικά;

Μια νέα έρευνα αποκαλύπτει πώς και γιατί οι ναρκισσιστικοί άνθρωποι υπερεκτιμούν την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.

Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας να σταματήσει να επενδύει σε άχρηστες σκέψεις, κατευθύνοντας το προς την επίλυση των σημαντικών γρίφων της ζωής.

Ένστικτο είναι να «ξέρεις» κάτι για κάποιον, χωρίς όντως να γνωρίζεις αν αυτό ισχύει στην πραγματικότητα. Σίγουρα, περνάμε πολύ χρόνο επενδύοντας σε ανησυχίες, άγχος, σκέψεις, και φόβο. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το φαινόμενο ως «προκατειλημμένο μυαλό», το οποίο προβαίνει διαρκώς σε άσκοπες σκέψεις.

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Αυτό που ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά "πότε θα γίνει ανεξάρτητο" ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων "από μωρό ήταν ανεξάρτητο!". Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.

Ἀγαπημένε μας, σύντροφε ποιητή! Ὁ χτεσινὸς ἄνεμος, ἔφερε σὲ μᾶς τοὺς ναυτικοὺς τὸ πιὸ θλιβερὸ ραπόρτο...

Τὸ φορτηγὸ ποὺ περίμενες νὰ σὲ πάρει, καθυστέρησε. Εἶναι τραβερσωμένο καταμεσὶς τοῦ ὠκεανοῦ, ζωσμένο στὸ πούσι.

XIII
Να ’σαι πριν από κάθε αποχωρισμό, σαν να ’ταν
πίσω σου, όπως η βαρυχειμωνιά που μόλις τώρα φεύγει.
Γιατί απ’ όλους τους χειμώνες είν’ ένας τόσο μεγάλος,
που αν τον ξεπεράσεις, η καρδιά σου στο εξής όλα θα τ’ αντέχει.

Η λειτουργία του κόσμου έπαψε να είναι το απόλυτο μυστήριο που ήταν, οι μοχλοί του κακού βρίσκονται μπροστά στα μάτια… όλων, για τα χέρια που τους χειρίζονται δεν υπάρχουν πια γάντια ικανά να κρύψουν τις κηλίδες του αίματος.

Έζησα μια εκπληκτική ζωή πάνω σε τούτο τον πλανήτη και ταυτόχρονα ταξίδεψα σε ολόκληρο το σύμπαν χρησιμοποιώντας το μυαλό μου και τους νόμους της φυσικής.

Έφτασα στα απώτατα άκρα του γαλαξία μας, μπήκα στο εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας κι έφτασα μέχρι τις απαρχές του χρόνου.

Στη Γη βίωσα τα καλά και τα άσχημα, την ταραχή και τη γαλήνη, την επιτυχία και τον πόνο.

Πολλές φορές είπα στον εαυτό μου: «Μα ίσως κάτι μου διαφεύγει, ίσως κάτι δεν μπόρεσα να καταλάβω. Δεν είναι δυνατόν αυτή η κατάσταση της απόγνωσης να είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους».

Κι έψαξα να βρω μια απάντηση στα ερωτήματα μου σ’ όλους τους κλάδους της γνώσης που κατέκτησε ο άνθρωπος.

«Κανείς ποτέ δεν υπήρξε ολότελα ο εαυτός του, ωστόσο ο καθένας αγωνίζεται να το πετύχει, και ο κουτός και ο ευφυής, όσο καλύτερα μπορεί.

Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα της γέννησής μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος ενός αρχέγονου κόσμου.