Γιώργος Βολουδάκης
Γεννήθηκα στις 13 Μαΐου 1967 στην Κομοτηνή. Έζησα στην Αλεξανδρούπολη και την Κομοτηνή μέχρι την αποφοίτηση μου από το Λύκειο. Στη συνέχεια τελείωσα την Φιλοσοφική σχολή – Τμήμα αρχαιολογίας με ειδικότητα στην Προϊστορική αρχαιολογία των Βαλκανίων και στην Ανθρωπολογία.
Αμέσως μετά τις σπουδές μου υπηρέτησα για 18 μήνες στον Στρατό ξηράς. Στη συνέχεια το 1996 δημιούργησα την εταιρία Ecoexplorer με αντικείμενο τον οικοτουρισμό και συγκεκριμένα την παρατήρηση πουλιών, την πεζοπορία και το ποδήλατο βουνού.
Το 2000 ολοκλήρωσα την επένδυση του ξενώνα Ρωξάνη στη Μαρώνεια της Ροδόπης το 2006 ολοκλήρωσα την επέκταση του ξενώνα και την βελτίωση των εγκαταστάσεων (www.roxani.com). Από το 2009 η εταιρία μου ασχολείται με το εμπόριο –κατάστημα στη Κομοτηνή- και το ηλεκτρονικό εμπόριο στον τομέα του outdoor και των ορειβατικών ειδών με το διακριτικό σήμα v15.gr. Η δραστηριότητα της εταιρίας επεκτάθηκε στον τομέα της εμπορίας μαχαιριών με το διακριτικό σήμα knife.gr και προϊόντων ασφαλείας το 2010 με το διακριτικό σήμα t33.gr.
Παράλληλα ασχολούμαι με τη βιολογική καλλιέργεια του οικογενειακού ελαιώνα και την συσκευασία του παραγόμενου ελαιολάδου με την εμπορική ονομασία ΜΑΡΩΝ (maron.gr). Ερασιτέχνης φωτογράφος και τον ραδιοερασιτέχνης (SV7FOV). Είμαι παντρεμένος με τη δασκάλα Μαρία Λουκά και έχουμε τρία παιδιά. Ζούμε μόνιμα στη Κομοτηνή το χειμώνα και στη Μαρώνεια Ροδόπης το καλοκαίρι.
Πριν μήνες είχα δεχτεί ως επαγγελματίας του χώρου που λέγεται outdoor industry, κάποιες προτάσεις για να βρω ειδικά υλικά διαβίωσης στην ύπαιθρο.
Τα υλικά αυτά θα χρησιμοποιούνταν για τη διαβίωση προσφύγων κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε εξωτερικό χώρο.
Η επιχείρησή μου που θεωρείται ειδική στο θέμα ανταποκρίθηκε στην πρόκληση αναζητώντας οικονομικές λύσεις που όμως θα κάλυπταν την πρόκληση με αποτελεσματικότητα.
Στη χώρα μας έχει πλέον παγιωθεί μια πολύ κακή συμπεριφορά. Τη ζούμε κάθε μέρα σε διαφορετικές της μορφές. Έχουμε οι περισσότεροι συνηθίσει ή είμαστε καθ'έξιν καταπατητές του. Η καταπάτηση του δημόσιου χώρου. Αυτοκίνητα που κλείνουν πεζοδρόμια, ράμπες, πεζόδρομους, ποδηλατοδρόμους. Μηχανές που κινούνται σε πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομους. Καθημερινά φαινόμενα.
Πρόσφατα σε ένα ταξίδι μου στη νότια Γερμανία είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ ένα μικρό θεματικό πάρκο μερικών εκατοντάδων στρεμμάτων. Πρόκειται για ένα ιδιωτικό πάρκο που φιλοξενεί μια μικρής έκτασης λίμνη και μερικές πολύ βασικές κτηριακές εγκαταστάσεις. Αυτές αποτελούν μετατροπή κτηρίων και αποθηκών ενός παλιού αγροκτήματος.
Θα θίξω ένα ζήτημα που εδώ και πολλά χρόνια θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη χώρα. Η χώρα μας διαθέτει μεγάλες εκτάσεις με οικολογικό πλούτο που έχουν χαρακτηριστεί ως προστατευόμενες εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η ορολογία προστασίας τους, οι συνθήκες που την διέπουν ή το τυπικό μέρος τους δεν έχει καμιά σημασία σε αυτό το κείμενο. Εδώ θα δώσουμε σημασία σε δύο πολύ βασικούς πυλώνες.
Υποκρίνομαι το κράτος. Όπως λέμε υποκρίνομαι για να υπάρχω. Αυτό το κράτος που λειτουργεί κατά περίπτωση, περίσταση και επιλεκτικά. Αυτός ο κρατικός μηχανισμός που δεν μπορεί να επιβάλει την λειτουργία των νόμων πολλές φορές απλών όπως ο αντικαπνιστικός σε όλους και για όλους υποκρίνεται το κράτος. Υποκρίνεται ότι υπάρχει για πολύ συγκεκριμένους αλλά ποταπούς και ανήθικους λόγους.
