Η «Παράνοια», ένα πολυβραβευμένο animation για την ομώνυμη διαταραχή, απεικονίζει παραστατικά τις δυσκολίες που συναντούν αυτά τα άτομα στην καθημερινή τους ζωή.

Σαν σήμερα, στις 18 Ιουνίου 2010 έφυγε από τη ζωή ο πορτογάλος νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος εξερεύνησε την ταραγμένη πολιτική ταυτότητα της Πορτογαλίας σε μια σειρά μυθιστορημάτων του και τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998.

«...Μπορώ, ας πούμε, να κοιτάξω ένα λουλούδι στην άκρη του δρόμου ή στο δωμάτιό μου χωρίς όλες αυτές τις σκέψεις που εμφανίζονται, χωρίς τη σκέψη που λέει, «είναι τριαντάφυλλο· την ξέρω τη μυρωδιά του, το άρωμά του, και μ’ αρέσει», και όλα τα υπόλοιπα που θυμάμαι;

Μπορώ απλώς να το παρατηρήσω χωρίς τον παρατηρητή;

Ο Γάλλος φωτογράφος Ludwig Favre, απομακρύνεται αυτή τη φορά από τις συνηθισμένες φωτογραφίες, με τις οποίες συνδέουμε στο μυαλό μας τη Νέα Υόρκη, πειραματιζόμενος με μια πιο ετερόκλητη και συνάμα, οικεία περιοχή, την Chinatown.

Με τίτλο “New York, By The Way“, η φωτογραφική αυτή συλλογή μάς κάνει νοητή περιήγηση σε σημεία όπου πολλές λεπτομέρειες αιχμαλωτίζουν την προσοχή του κοινού.

Εννέα όροφοι. 20.225 τετραγωνικά μέτρα. Στον αριθμό 1 της Mailänder Platz. Στουτγκάρδη.

Μέσα στις πέντε μεγαλύτερες και -κατά την γνώμη μου- εντυπωσιακότερες βιβλιοθήκες στον κόσμο!

...Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας. Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω!

Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ ακλούθα μου!

Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.

...Η καρδιά δε βολεύεται.

Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου· ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: «Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!»

Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Στο κύμα παέι να κοιμηθεί
δεν έχει τι να φοβηθεί
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει