Το άγχος μας επηρεάζει με πολλούς τρόπους. Διαταράσσει τον ύπνο μας, επηρεάζει τη διάθεσή μας και μπορεί να μας κάνει να αρρωστήσουμε. Αλλά πιο σοβαρά φαίνεται επίσης να βλάπτει τον εγκέφαλό μας, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Όλοι μας στρεσαριζόμαστε συχνά. Αλλά το τακτικό επίμονο στρες μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το σώμα μας και το μυαλό μας. Μπορεί να μας κάνει κουρασμένους ή ευερέθιστους, να προκαλέσει άγρυπνες νύχτες, καθώς και απώλεια όρεξης και λίμπιντο.

Υπάρχει μια μικρή γειτονιά που όπως δηλώνει το όνομα της κατάφερε να περάσει «από την άλλη πλευρά του ποταμιού». Ο λόγος για την Ουζούπη, μια ανεξάρτητη αριστοτελική πολιτεία για ελεύθερα πνεύματα.

Μπορεί να είναι μία από τις μικρότερες δημοκρατίες του κόσμου, με έκταση μόλις 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο, αλλά μην ξεγελιέστε από το μέγεθος της, καθώς η κοινότητα της Ουζούπης στην καρδιά της πρωτεύουσας της Λιθουανίας, διαθέτει δικό της πρόεδρο, κυβέρνηση, σύνταγμα και νόμισμα.

Δε θέλω άλλη μαυρίλα. Μπούχτισα από αυτήν. Την πήρα απλόχερα σε μεγάλες ποσότητες κι εγώ πάντα εκεί στο ίδιο σημείο βράχος. Πάντα στήριγμα γερό σε υπαρκτά και πολλές φορές ανύπαρκτα προβλήματα.

Ξέρεις είναι πολύ ωραίο πάντα να γκρινιάζουμε για θέματα φτιαχτά, προβλήματα που στην ουσία δεν υπάρχουν. Έτσι μας δίνουν σημασία οι γύρω μας επειδή τους κάνουμε να μας λυπούνται και παίρνουμε μεγαλύτερη αγάπη από αυτούς.

Από ότι φαίνεται, συνεχίζεις να πιστεύεις πως τα «γιατί» χρησιμεύουν σε κάτι!

Εντάξει, στην πραγματικότητα σε κάτι χρησιμεύουν...

Χρησιμεύουν για να δίνω εξηγήσεις...

Κρύβουμε την αληθινή μας δυναμική.

Κρύβουμε όλα εκείνα για τα οποία είμαστε ικανοί.

Και ζούμε επιδεικνύοντας την πιο υποβαθμισμένη μας πλευρά... εκείνη που είναι κοινωνικά αποδεκτή... εκείνη που μας έμαθαν να καλλιεργούμε... εκείνη που υιοθετήσαμε για να μην έχουμε προβλήματα...

Οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι χρειάζονται τους άλλους.

Δεν θεωρούν την ανάγκη αυτή για αγάπη και οικειότητα σαν υποχρέωση να υποβιβάζουν τον εαυτό τους, αλλά περισσότερο σαν μέσο αντανάκλασης των μεγάλων δυνατοτήτων τους και μοιράσματός τους με άλλους.

Δεν αισθάνονται περιορισμένοι από την αγάπη και τις στενές σχέσεις, αλλά τις θεωρούν ιδιαίτερη ευκαιρία για ανάπτυξη.

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού...

«Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;».

Γεννήθηκε στο Σικάγο το 1934 και ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1939 με μια Kodak Brownie και φιλμ Verichrome.

Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά το 1954. Λάτρεψε τα τοπία, τους ανθρώπους, την αληθινή ζωή και λίγο αργότερα ερωτεύτηκε μια Αθηναία.

Από τότε επέστρεψε πολλές φορές για να φωτογραφίσει το απέραντο μπλε, τους νησιώτες, την ιστορία και την ελληνική γη που τόσο αγάπησε..

Κρατάω τα ηνία των αποφάσεών μουΕξετάζοντας τα δεδομένα, το μυαλό του ανθρώπου που αναζητά, το πνεύμα και η αναλυτική του σκέψη, τον βοηθούν να αντιληφθεί ότι η ενοχή είναι κακή παρέα.

Έτσι, υποκύπτει κάποτε στον πειρασμό να ρίξει σε κάποιον άλλο την ευθύνη για όσα κακά συμβαίνουν (και πάντα βρίσκεται κάποιος).

Κάποτε, δύο μοναχοί περπατούσαν κατά μήκος ενός ποταμού όταν συνάντησαν μία γυναίκα που περίμενε να περάσει απέναντι.

Ντυμένη με ένα μακρύ φόρεμα, ήταν εμφανές ότι δεν ήθελε να το βρέξει.