Πάντοτε συμπαθούσα τις φώκιες, ιδίως από τότε που άκουσα στην Ολλανδία την ιστορία που θα σας διηγηθώ. Είναι πραγματική, αν πιστέψει κανείς τους Ολλανδούς. Αυτά τα ζώα είναι τα σκυλιά των ψαράδων. Έχουν κεφάλι μολοσσού, μάτι βοϊδίσιο και μουστάκια γάτας. Την περίοδο του ψαρέματος ακολουθούν τις βάρκες και κυνηγάνε το ψάρι όταν ο ψαράς αστοχεί ή το αφήνει να του ξεφύγει. Το χειμώνα είναι πολύ κρυουλιάρες και σε κάθε ιγκλού ψαρά, βλέπεις να τριγυρνάει και μία, που συνήθως πιάνει την καλύτερη θέση μπροστά στη φωτιά, περιμένοντας το μερίδιο της απ’ ό,τι βράζει στη χύτρα.

5. Άντρας

Από τότες είδα πολλά καινούρια τοπία· πράσινους κάμπους που σμίγουν το χώμα με τον ουρανό, τον άνθρωπο με το σπόρο, μέσα σε μιαν ακαταμάχητη υγρασία· πλατάνια και έλατα· λίμνες με τσαλακωμένες οπτασίες και κύκνους αθάνατους γιατί έχασαν τη φωνή τους — σκηνικά που ξετύλιγε ο θεληματικός σύντροφός μου, ο πλανόδιος εκείνος θεατρίνος, καθώς έπαιζε το μακρύ βούκινο που του είχε ρημάξει τα χείλια, και γκρέμιζε με μια στριγκιά φωνή, ό,τι πρόφταινα να χτίσω, σαν τη σάλπιγγα στην Ιεριχώ.

Δεν επιδιώκει τις φιλοφρονήσεις. Θεωρεί πως δεν την βοηθούν να εξελιχθεί. «Στην ποίηση το μεγαλύτερό μου προσόν είναι ότι φοβάμαι πως απέτυχα», παραδέχεται σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της. Τοποθετεί τον επιτυχημένο ποιητή μακριά από τη δημοφιλία και υποστηρίζει πως η υστεροφημία την αφήνει παγερά αδιάφορη.

Βαδίζω Το Δρόμο Μου

Το δρόμο μου, που έχει μία μόνο λωρίδα κυκλοφορίας: τη δική μου.

Ο Ρώσος φωτογράφος Vladimir Migutin φωτογραφίζει με έναν διαφορετικό τρόπο την αποκλεισμένη ζώνη του Τσερνόμπιλ.

Όταν ήμουν μικρός, τα παιδιά είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο είδη παγωτών που πουλιούνταν από εκείνα τα άσπρα καροτσάκια με τ' ασημιά καπάκια: ή το χωνάκι για δύο πεντάρες ή το σάντουιτς για τέσσερις πεντάρες.

Το χωνάκι της δεκάρας ήταν πολύ μικρό, ό,τι έπρεπε για ένα παιδικό χεράκι, και σου το σέρβιραν βγάζοντας με τη σπάτουλα το παγωτό από το δοχείο και βάζοντάς το πάνω στο χωνάκι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δηλώνουν ιδιαίτερα πολυάσχολοι. Όταν ρωτάς κάποιον πως είναι, το πιθανότερο είναι να σου απαντήσει «απασχολημένος», «καλά, αλλά πολλή δουλειά, ή «άσε, τρέχω όλη μέρα».

Ωστόσο, για να είναι κάποιος τόσο πολυάσχολος, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, μάλλον οι πιθανότητες να μην λέει πολλά «όχι» είναι αρκετές.

«Από την άποψη της φυσικής πραγματικότητας ζωντανός άνθρωπος σημαίνει ταυτόχρονα και πεθαμένος. Αφού μια μέρα θα πεθάνει, φέρνει από τώρα που ζει δυνάμει μέσα του αυτή την κατάσταση της ανυπαρξίας του.»

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.

Έχοντας φωτογραφίσει μεγάλες πόλεις όπως το Τόκιο, το Ντουμπάι και τη Σαγκάη για την ενέργεια και τη σύγχρονη αρχιτεκτονική τους, ο Thibaud Poirier απαθανατίζει τώρα την ομορφιά της Βενετίας, όταν αυτή «κοιμάται».