" Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ' αυγό ενός αρχέγονου κόσμου.

«Καλέ, εσύ λάμπεις από ευτυχία. Είσαι ερωτευμένη, ε;» με ρωτούν τον τελευταίο καιρό οι φίλες μου, επειδή με βλέπουν να περιφέρομαι με το ηλίθιο χαμόγελο της φρεσκοερωτευμένης. Ναι, η αλήθεια είναι πως ερωτεύτηκα και μάλιστα κάποιον που γνωρίζω πάνω από 30 χρόνια. Τον ήξερα στα 6, στα 16, στα 26, στα 36 και έπρεπε να μπω στα 40 για να τον κοιτάξω και να τον ακούσω πραγματικά.

Eσύ; Ξέρεις ότι μέσα σου κατοικεί ένα παιδί; Δεν έχει σημασία η τωρινή σου ηλικία, αν έχεις ρυτίδες, αν είσαι γονιός ή έχεις εγγόνια γιατί στα βάθη της ύπαρξής σου, κατοικεί ένα παιδί που η ψυχολογική του κατάσταση καθορίζει τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου, τα αισθήματα και συναισθήματά σου, τον τρόπο που αντιδράς τώρα, καθώς επίσης και πολλές από τις εμπειρίες που ελκύεις στην ζωή σου ως ενήλικας.

Οι βιβλιόφιλοι αναζητούμε το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσουμε (ή τα βιβλία που θα διαβάσουμε στα επόμενα 40 χρόνια, για να είμαστε ακριβείς) με την προσήλωση, την απληστία και το πάθος που έχουν οι χρυσοθήρες και οι αλιείς μαργαριταριών.

Πόσες φορές δεν σφίγγουμε τη γροθιά σε μία συμβολική προσπάθεια να μην αφήσουμε την οργή μας να εκστομίσει ; "μα ποιος του "δωσε το δικαίωμα να μου φέρεται έτσι;"

Η δεξιοτεχνία του να είσαι σαρκαστικός, είναι αρκετά υποτιμημένη, ενώ αντιθέτως θα έπρεπε να θεωρείται ως ένα γνήσιο χαρακτηριστικό της προσωπικής μας ταυτότητας.

«Υπάρχει κάποια αλήθεια ακόμα και στην άδικη κριτική. Έτσι κι αλλιώς, χρειάζεται μακροθυμία έναντι όσων μας κακολογούν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι δίνουν σκληρή μάχη κι ότι όσοι κακολογούν τους άλλους αυτοδηλητηριάζονται. "Nemo malux felix" έλεγε ο Ρωμαίος σατυρικός ποιητής Γιουβενάλης: κανείς κακός δεν είναι ευτυχισμένος».

Κάθε παιδί, από τη στιγμή που γεννιέται, τίθεται υπό κρίση. «Τα καλά παιδιά δεν κάνουν έτσι», ή «Τα καλά παιδιά δε θυμώνουν, δε γκρινιάζουν, δεν παραπονιούνται» ή «δεν κάνουν ο,τιδήποτε εν γένει προκαλεί δυσφορία». Κι αυτή είναι η πιο ευνοϊκή συνθήκη, για να δημιουργήσει μια αγωνία στον καθένα μας, για το πώς οι σημαντικοί άνθρωποι γύρω μας χαρακτηρίζουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις πράξεις μας.

«Ένστικτο εδαφικότητας» το ονόμασαν. Όταν απειλείται με διείσδυση ένας ζωτικός, ατομικός σου χώρος, εκλύεται πάντα επιθετικότητα. Όσο πιο στριμωγμένος και ασφυκτικός ο χώρος, τόσο μεγαλύτερη η επιθετικότητα. Οι ηθολόγοι το επιβεβαίωσαν στη συμπεριφορά των ζώων και οι ανθρωπολόγοι στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Το κλειστό ίδρυμα της φυλακής υπήρξε ένα κατάλληλο φυσικό εργαστήριο για την πειραματική διερεύνηση του φαινομένου αυτού.

«Η ζωή είναι δυσκολη, οι άνθρωποι δεν βλέπουν βαθιά αυτήν την αλήθεια, ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αντί γι΄ αυτό γκρινιάζουν ασταμάτητα με θόρυβο, ή σε χαμηλούς τόνους για τα τεράστια προβλήματα τους, για τα βάρη και τις δυσκολίες της, λες και η ζωή είναι γενικά εύκολη, λες και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη.

Ο έρωτας είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την επιθυμία για σεξουαλική επαφή∙ είναι το σπουδαιότερο μέσο για να ξεφύγουν από τη μοναξιά που πληγώνει τους πιο πολλούς άντρες και γυναίκες στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ' όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον βοριά που ερημώνει τον κήπο.