Τίποτα δεν είχε σχέση καμιά με το χθες.

Ούτε εγώ σχέση καμιά με μένα.

Όλα μετονομάσθηκαν. Έχασα ό,τι ξέρω. Θα μ'αναγνωρίζουν όσοι με γνώριζαν; Πώς θα συνομιλώ με τους άλλους;

Δεν είχα πια όνομα, είχα όμως το όνομά σου. Μέσα στη ζωή. Μετά από αιώνες στην έρημο και στη βαβέλ, στην άγονη έρημο και στους τυφλούς τοίχους.

Η υγεία πονάει πολύ, άμα έχεις κάνει αιώνες άρρωστος.

Σ'ευχαριστώ που με πέρασες από την Ωραία Πύλη της ανατροπής μου.

Χάρη σ'εσένα κέρδισα τη μεγαλοψυχία που νιώθουμε όταν αδιαφορούμε.

Με όλους μεγαλόψυχη, επιεικής σαν απόμακρη, ελεύθερη από απαιτήσεις μια και όλες έγιναν η ανάγκη η δική σου. Η μόνη και η κύρια και δεν χρειάζομαι άλλο τα άλλοθι...

...Πήρες τα μισητά ουρλιαχτά μου, τα βουβά, και τα έκανες μουσική, όλη να αντηχώ στις ηλεκτρικές νύχτες, δίκαιη, αρμονική, πειστική. Να μη ντρέπομαι. Να μπορώ να μ'αγαπάω.

«Γίνονται αυτά με δυο μόνο συναντήσεις; Γίνεται σ'ένα απόγευμα μια αναγέννηση;» ρωτούσα κατάπληκτη κάποιον φίλο που γνωρίζει απ'τον μυστικισμό της αγάπης.

«Και σε μια ώρα, και σε ένα λεπτό γίνεται η Συνάντηση».

«Και μπορεί να διαρκέσει για πολύ;»

«Και για πάντα».

Η μόνη λύση είναι ο έρωτας, έγραφε εκείνος ο ποιητής που μελετούσε άγρυπνος των ονείρων την παράλογη ελευθερία.

Ο έρωτας που δεν νικιέται από τίποτα. Αδύνατον να τον διώξεις άμα σε κυριεύσει, αδύνατον να τον κυριεύσεις άμα σε αγνοεί.

Δεν κυνηγιέται, δεν κερδίζεται, δεν ξεφεύγεις με τίποτα άμα σε διαλέξει.

Σ'αφήνει, μα δεν τον αφήνεις.

Στο μαρτύριο του ανεξέλεγκτου, στην ανασφάλεια την εξευτελιστική, στην αγωνία των σπλάχνων και της αναπνοής, το μόνο κέρδος: η Γλύκα.

Η λιγωμένη γλύκα που και με το θάνατο αγοράζουνε όσοι θυμούνται πως την γεύτηκαν.

Γι'αυτή σου λέω και μου λες.

Το μόνο κέρδος: η Προσδοκία.

Η ζωοδότρα προσδοκία πως τώρα όμως θα συμβεί η Ένωση.

Πως τώρα όμως δεν θα είμαι άλλο μόνη. Πώς σε μια βραδιά ένας άγνωστος ξένος γίνεται ό,τι πιο δικό σου έχεις;...

Μάρω Βαμβουνάκη – Τηλεφωνήματα και ενοχές (απόσπασμα)