Ω, το ανθρώπινο γένος θ’ απελευθερωθεί, θ’ ανυψωθεί, θα παρηγορηθεί!

Το εγγυόμαστε εμείς σε τούτο το οδόφραγμα.

Από πού θ’ αντηχήσει η κραυγή της αγάπης, αν όχι από το ύψος της θυσίας;

Αδέρφια μου, εδώ είναι το ενωτικό σημείο εκείνων που έχουν φρονήματα κι εκείνων που υποφέρουν.

Αυτό το οδόφραγμα δεν είναι καμωμένο ούτε με πέτρες ούτε με καδρόνια ούτε με σιδερικά.

Είναι καμωμένο από δυο συσσωρεύσεις, τη συσσώρευση των ιδεών και τη συσσώρευση των πόνων.

Η δυστυχία ανταμώνει εδώ με το ιδανικό.

Η μέρα αγκαλιάζει τη νύχτα και της λέει: “Θα πεθάνω μαζί σου και θ’ αναστηθείς μαζί μου”.

Από τη σύσφιξη όλων των θλίψεων αναπηδά η πίστη.

Τα βάσανα προσκομίζουν εδώ την αγωνία τους και οι ιδέες την αθανασία τους.

Αυτή η αγωνία κι αυτή η αθανασία θα σμίξουν και θα συνθέσουν τον θάνατό μας.

Αδέρφια, όποιος πεθαίνει εδώ, πεθαίνει μεσ’ στην ακτινοβολία του μέλλοντος.

Θα μπούμε σ’ έναν τάφο φωτόλουστον από αυγή..

Βίκτωρ Ουγκώ, “Οι Άθλιοι”