"Η µητρική αγάπη είναι η βασική κατάσταση του ανθρώπινου πολιτισµού.
Μάλιστα το είδος της αφοσιωµένης αγάπης που δείχνει η µητέρα στο νεογέννητό της είναι η αρχή.
Σε αυτήν την αγάπη υπάρχει και ο αντίθετος πόλος, για τον οποίο έχουµε αναφορές από τα δικαστικά αρχεία µε περιπτώσεις µητέρων που αφήνουν τα µωρά τους στην κατάψυξη, τα χτυπάνε, τα βασανίζουν. Νιώθουν ότι το παιδί τούς ανήκει και θέλουν να το καταστρέψουν".
Και βέβαια υπάρχει λύση. Τόσες πολύωρες συνεδρίες µε γυναίκες και άνδρες, µε µητέρες και ενηλίκους, που θυµήθηκαν τη σχέση τους µε τη µητέρα τους και ξεδίπλωσαν στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης τον µίτο της ύπαρξής τους, οδήγησαν τη βουλγαρικής καταγωγής, εγκαταστηµένη στο Παρίσι, διανοούµενη Κρίστεβα σε εξηγήσεις γι' αυτό το µητρικό πάθος.
“Η µητρότητα είναι ένα µείγµα αγάπης και µίσους. Η µητέρα που κάνει θυσίες για το παιδί της προέρχεται από τα θρησκευτικά πρότυπα, ενώ εκείνη που το εξουσιάζει, στο πλαίσιο πάλι των χριστιανικών αντιλήψεων, θεωρούνταν µάγισσα. Στη σύγχρονη κοινωνία καλούµαστε λοιπόν να κατευνάσουµε αυτό το πάθος της µητέρας.
Τα εργαλεία της γλώσσας, οι αξίες της κοινωνίας βοηθούν να µεταδώσουµε στη νέα µητέρα την ιδέα της επανεκκίνησης της σχέσης της µε το παιδί της.
Μόνο όταν η µητέρα κατανοήσει ότι το παιδί δεν της ανήκει, ότι είναι αυτόνοµη ύπαρξη, τότε θα αλλάξουν και οι σχέσεις των ανθρώπων µεταξύ τους µέσα στην κοινωνία.
Χρειάζεται να λέµε ότι µητρότητα είναι να µπορείς να βλέπεις τα πράγµατα από την πλευρά του άλλου. Οταν, για παράδειγµα, µία µητέρα δίνει ένα ποτήρι νερό στο παιδί της το κάνει προνοητικά, επειδή πιστεύει ότι εκείνο θα διψάσει. Οµως έτσι το ευνουχίζει, γιατί εκείνη θεωρεί πως γνωρίζει ποιες είναι οι ανάγκες του. Είναι όµως διαφορετικό να δει την πραγµατικότητα µπαίνοντας στη θέση του παιδιού. Αυτό είναι µια υπέρβαση που συµβαίνει µόνο σε µία µητέρα εκτός πάθους”.
Η Τζούλια Κρίστεβα, η οποία παρουσίασε χθες (21/10/2010) στο Μegaron Ρlus αυτήν τη θεωρία για τον κατευνασµό του µητρικού πάθους, απλώνει τη σκέψη της και πάνω από την κοινή ευρωπαϊκή πραγµατικότητα και τη σχέση µας µε τους µετανάστες.
Και κάνει λόγο για τη σηµασία της συµβολικής µητρότητας.
“Το να µπορούµε να δούµε την πραγµατικότητα µέσα από τα µάτια των ξένων και να µπορέσουµε να τους παρέχουµε βοήθεια και στήριξη στις ανάγκες τους, όπως µία µητέρα που βλέπει σαν ξένο το παιδί της, είναι η ουσία της αντιµετώπισης αυτού του σύγχρονου προβλήµατος”.
“Κάποιοι υψώνουν τείχη ανάµεσά µας”
Η Ευρώπη, κατά την Τζούλια Κρίστεβα, αναφέρεται ως “κοινωνία η οποία έχει τη διανοητική ικανότητα να βοηθήσει τους µετανάστες να κατανοήσουν ως αναπηρία την έλλειψη ελευθερίας από την εθνική τους ταυτότητα.
Κάτι που δεν µπορούν να τη µοιραστούν µε τους άλλους. Η ευρωπαϊκή δηµοκρατία διαθέτει πολιτιστικό πλούτο, τα εργαλεία της γλώσσας, της ψυχανάλυσης, της ανθρωπολογίας, της ιστορίας της τέχνης, των ανθρωπιστικών επιστηµών για να θέσει ερωτήµατα για τα θρησκευτικά ζητήµατα σε φονταµενταλιστές µουσουλµάνους, βουδιστές, οπαδούς του κοµφουκιανισµού που υψώνουν τείχη ανάµεσά µας. Αυτή η δουλειά πρέπει να αρχίσει από την εκπαίδευση ενώ σε πολιτικό επίπεδο θα πρέπει να µιλήσουµε όχι µόνο για τα δικαιώµατα των ξένων αλλά και τις υποχρεώσεις τους“.
Της Εφης Φαλίδα, δημοσιεύθηκε: Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Πηγή: tanea.gr
