Με το στόμα σου για προσκεφάλι

Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου ράχη ράχη

Δίχως να μας χωρίζει ανάσα

Δίχως λέξεις να μας περισπούνε

Δίχως μάτια να μας διαψεύδουν

Δίχως ρούχα.

Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου στήθος στήθος

Συσπασμένη και ιδρωμένη

Λαμπυρίζοντας με χίλια σύγκρυα

Απʼ την αδράνεια φαγωμένη

Της έκστασης τρελή

Πάνω στον ίσκιο σου να ʽχω ξεμείνει

Καταχτυπημένη από τη γλώσσα σου

Για να πεθάνω ανάμεσα στα δόντια του λαγού

Τα σάπια

Ευτυχισμένη.

Εγωιστικά μ’ αγαπάει εκείνη,
της αρέσει που πίνω τα νυχτερινά της σάλια
της αρέσει που περπατώ τ’ αλατισμένα χείλια μου
πάνω στις άσεμνες γάμπες της, πάνω στα πεσμένα στήθια της
της αρέσει που θρηνώ της νιότης μου τις νύχτες
ενώ αυτή στερεύει τα μούσκλα
που απ’ τις άνομες επιθυμίες της αγανακτούνε
Δεν είναι από λάθος μου αν τα νύχια σου μακραίνουν
Δεν είναι από λάθος μου αν τα μαλλιά σου μεγαλώνουν
Δεν είναι από λάθος μου αν κανείς δεν σ’ έκλαψε
Δεν είναι από λάθος μου αν πάγωσες αγαπημένε
Δεν προσδόκησα το θάνατό σου

Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιούνται να χλωμιάζουν
θέλω τ’ ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Τα βίτσια των αντρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.

Το μπηγμένο καρφί στον ουράνιο μάγουλό μου
τα κέρατα που βλασταίνουν πίσω απ’ τ’ αυτιά μου
οι πληγές μου που δεν γιατρεύονται ποτές
το αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται που ευωδιάζει
τα παιδιά μου που στραγγαλίζω εισακούοντας τις ευχές τους
όλα ετούτα με κάνουν Κύριό σας και Θεό σας

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’ το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’ αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.

Joyce Mansour, Ερωτικά, 1978 (μετάφραση: Έκτωρ Κακναβάτος)

Η Τζόυς Μανσούρ (Joyce Mansour) ήτανε ΓαλλοΑιγύπτια σουρρεαλίστρια ποιήτρια γεννημένη ωστόσο στην Αγγλία. Γεννήθηκε 25 Ιουλίου 1928 στο Μπόουντεν, στην Αγγλία ως Τζόυς Πατρίτσια Αντές, (Joyce Patricia Ades) από ΑιγυπτιοΕβραίους γονείς. Σπούδασε στην Αγγλία, στην Ελβετία και στην Αίγυπτο. Έζησε στο Κάιρο κι ήτανε πρωταθλήτρια της Αιγύπτου στα 100 μέτρα, ικανή ιππεύτρια και με ρεκόρ στο βάδην και στο άλμα σε ύψος. Όταν εγκατέλειψε τον αθλητισμό στα 20 της άρχισε να γράφει ποίηση. Εκδίδει τη 1η της ποιητική συλλογή Κραυγές (Cris 1953) που χαιρετίστηκε θερμά από το υπερρεαλιστικό περιοδικό Medium και μάγεψε τον Αντρέ Μπρετόν που επικοινώνησε μαζί της ενόσω ήταν ακόμα στην Αίγυπτο. Όταν πήγε στο Παρίσι με το σύζυγό της, έγιναν αχώριστοι με τον ακαταμάχητο πατέρα του υπερρεαλισμού. Είχε 1η επαφή με το γαλλικό σουρρεαλισμό όταν μετακόμισε εκεί το 1953, όπου εξέδωσε 16 βιβλία ποίησης και γενικά έγινε πασίγνωστη και καθιερώθηκε σαν σουρρεαλίστρια κι έγραψε εκτός από ποίηση, πρόζα και θεατρικά.

Το 1947 έκαμε τον 1ο της γάμο, στα 19 της, μα λόγω θανάτου του συζύγου της, έληξε άδοξα, στους 6 μήνες. 2 έτη μετά, έκαμε το 2ο γάμο με τον Σαμίρ Μανσούρ κι έτσι μοιράζονταν στιγμές μεταξύ Καΐρου και Παρισιού. Κάπου κει ξεκινά να γράφει στα γαλλικά. Συνεργάστηκε και συγχρωτίσθηκε με ονόματα όπως: Alechinsky, Enrico Baj, Hans Bellmer, Gerardo Chávez, Jorge Camacho, Pierre Molinier, Reinhoud, Max Walter Svanberg, κ.ά..

Τον Απρίλη του 1967 παίζεται στο Παρίσι το μοναδικό της μονόπρακτο Le Bleu des Fonds. Μετά τη διάλυση της υπερρεαλιστικής ομάδας, το 1969, συνεργάζεται με τα περιοδικά Bulletin de liaison surrealiste και La Femme surrealiste. Το 1983, παίρνει μέρος στην εκδήλωση όπου συμμετείχαν ο Ionesco, η Nathalie Sarraute, ο Alain Robbe-Grillet και η Florence Delay για το ανέβασμα του θεατρικού της Virginia Woolf Freshwater.

Αρχές του 1986 δημοσιεύει τη τελευταία της ποιητική συλλογή με τίτλο Trous Νoirs. Λίγο αργότερα πέθανε από καρκίνο του μαστού 27 Αυγούστου 1986, στο Παρίσι, σε ηλικία μόλις 58 ετών.
Ο σύζυγός της καταθέτει πως ήτανε λυτρωμένη από τις υλικές μέριμνες, δεν ήξερε να βράσει ούτε αυγό, ήταν ιδιαιτέρως προσηλωμένη στις δραστηριότητες των φίλων της, δεν διέθετε καμία πειθαρχία στο γράψιμο και δεν έδινε εικόνα συγγραφέα. Ο ίδιος δεν την είχε δει ποτέ του να γράφει, τα χειρόγραφά της τα έδινε στο γιο της, για να της διορθώσει τα ορθογραφικά.