Ήμουν το κουτάβι ενός πουριτανού που με μαστίγωνε, όταν

ο άνεμος έσειε τα χορτάρια το βλέμμα μπορούσε να δει

να κινηθεί και

εσύ ήσουν

ένα κορίτσι σε μοναστήρι που παρακολουθούσε τις μοναχές

να τινάζουν

την άμμο τού Λας Κρούσες απ’ τα ράσα του Θεού.

Eίσαι

το χτεσινό

μπουκέτο που έχει δεχτεί τόσο θλιβερά

επιδρομή. Φιλώ τα φτωχά

στήθη σου καθώς τα χέρια μου ζητούν τον έρωτα

σ’ αυτό το φτηνό διαμέρισμα στο Χόλλυγουντ που μυρίζει

ψωμί και αέριο και δυστυχία.

Κινούμαστε στις λεωφόρους της μνήμης

στα ίδια παλιά σκαλιά που έχουν λειανθεί από εκατοντάδες

πόδια, 50 έρωτες, 20 χρόνια.

Και μας έχει παραχωρηθεί ένα ελάχιστο καλοκαίρι, και

ύστερα νά

πάλι ο χειμώνας

κι εσύ μετακινείς πάνω στο πάτωμα

ένα μεγάλο παράξενο πράμα

κι ακούγεται το καζανάκι, ένας σκύλος γαβγίζει,

μια πόρτα αμαξιού κλείνει με κρότο...

Ήταν αναπόφευκτο να χαθούν, τα πάντα,

καθώς φαίνεται, κι εγώ ανάβω τσιγάρο και

περιμένω την πιο αρχαία κατάρα

απ’ όλες.

Τσαρλς Μπουκόφσκι, «Για τον έρωτα» -Εκδόσεις Πατάκη- Μετάφραση: Λαμπράκος Γιώργος