Το μωρό δεν είναι της Ρόζμαρι

26.11.2013
Το μωρό δεν είναι της Ρόζμαρι

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, σε μια πόλη που αγάπησα ακόμα και τα άσχημά της, αυτά που την κάνουν να φαίνεται άσχημη, αφιλόξενη, μη ερωτική, πολλές φορές αποκρουστική. Άρα, αν μη τι άλλο αγάπησα και αγαπάω αληθινά αυτή την πόλη. Την ξέρω πολύ καλά, την έχω περπατήσει απ’ άκρη σ’ άκρη. Όλη μου η ζωή η Πατησίων πάνω κάτω που έλεγε και η Κατερίνα.

Θυμάμαι τη Χρυσή Αυγή από τότε που γεννήθηκε, στα περιξ της Κυψέλης, ποσοστό φυσικά μη υπολογίσιμο τότε. Όλοι γνωριζόμασταν, μικρό χωριό η Αθήνα άλλωστε. Εγώ πήγαινα σχολείο και όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις και σε αυτές τις ηλικίες όλοι λίγο πολύ κάπου μπλέκουν. Άλλοι μπλέκουν με γκόμενες, άλλοι το ρίχνουν στον αθλητισμό και τις τέχνες, άλλοι στα ναρκωτικά, άλλοι το έριξαν στη Χρυσή Αυγή. Εγώ έμπλεξα με μία Βίλα στην Αχαρνών, που είχε λίγο απ’ όλα και ακόμα περισσότερα. Όπου ξεμυτούσε η Χρυσή Αυγή, εμείς πάντα απέναντι. Παρόλο που ούτε για αστείο δεν φοβόσουνα, πλανιόταν όμως ένας μύθος, ένα μυστήριο, η Χρυσή Αυγή είχε καταφέρει από την πρώτη κιόλας μέρα να προκαλεί αντιδράσεις, όλοι την ήξεραν και αυτήν και τους πραγματικά γραφικούς υποστηρικτές της. Λατρεύαμε να την μισούμε τολμώ να πω.

Πρόσφατα παρακολούθησα ένα συνέδριο με θέμα την αντιμετώπιση του φασισμού στη χώρα μας. Άκουσα μια ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου ανάλυση που είχε να κάνει με τα αίτια που οδήγησαν τους 2-3 γραφικούς του περιθωρίου στο τρίτο σε μέγεθος κόμμα του Ελληνικού κοινοβουλίου. Όποιος πιστεύει ότι ήρθε έτσι ξαφνικά σαν κεραυνός εν αιθρία, ή ότι είναι απλά σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης, αν πιστεύει δηλαδή ότι φταίει η Μία Φάροου για το μωρό - Τέρας που γεννήθηκε, τότε είναι το λιγότερο ή τρελός ή ανιστόρητος ή ΣΥΡΙΖΑ. Η φτώχεια σίγουρα δημιουργεί παρενέργειες, προκαλεί ακόμα και ακραίες συμπεριφορές, ο Ναζισμός όμως είναι πολιτική επιλογή και στάση ζωής. Πώς φτάσαμε λοιπόν να συζητάμε σοβαρά για την αντιμετώπιση αυτού του φαινόμενου σε μια χώρα που αν και δεν έχει δημοκρατική παράδοση, κάθε άλλο θα έλεγα, δεν παύει όμως να είναι κομμάτι του πολιτισμικού και πνευματικού πλούτου της δημοκρατικής Ευρώπης?

Η άποψη λοιπόν που συμμερίζομαι λέει ότι ο Χρυσαυγιτισμός προϋπάρχει της Χρυσής Αυγής. Το ύφος που χρησιμοποιούν οι Έλληνες Ναζιστές και η ποιότητα του λόγου δεν έχει να προσθέσει τίποτε στο ύφος και στην ποιότητα της πάλαι ποτέ Αυριανής της δεκαετίας του ’80. Το φαινόμενο που εύστοχα πρώτος χαρακτήρισε ο μεγάλος Χατζηδάκις ως Αυριανισμός. Μπορεί η εφημερίδα να άλλαξε αφεντικά, από το ΠΑΣΟΚ στη Ν.Δ. και σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ευτέλειά της παραμένει στο ακέραιο. Ήταν η δημοσιογραφική κουλτούρα που άνοιξε τους ασκούς για μια παραπολιτική χωρίς επιχειρήματα, για μια άνευ προηγουμένου πολιτική οριοθέτηση, το παράδειγμα της οποίας ακολούθησαν αργότερα πολλές σοβαροφανείς φυλλάδες αλλά και τηλεοπτικά κανάλια. Τότε γεννήθηκε το Τέρας, το οποίο όπως και στην ταινία του Πολάνσκι πριν ακόμα γεννηθεί είχαμε ήδη αποδεχτεί και αναζητήσαμε μια Ρόζμαρι απλά να το κυοφορήσει.

Πέρα όμως από το ύφος και την αισθητική παρακμή, ακόμα και στο επίπεδο των επιχειρημάτων, υπήρχαν οι προάγγελοι, άνθρωποι μορφωμένοι, αυτοί που έσκαβαν τόσα χρόνια το έδαφος, τα παπαγαλάκια που αργά αλλά σταθερά διάβρωναν τις συνειδήσεις. Ο κόσμος της Ελλάδας είναι μικρός, τι να πρωτοθυμηθώ? Κανέλλη, Ζουράρις, Τάκης Φωτόπουλος, Καραμπελιάς, Μηλιός, Μπογιόπουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, Καζάκης, και τόσοι μα τόσοι άλλοι, όλοι περαστικοί από το Δίκτυο 21, όλοι μια παρέα τότε. Όλοι αυτοί έθρεψαν μια γενιά ρομπότ που όταν τους κάλεσε ο φασίστας Χριστόδουλος να τον υπακούσουν, γέμισαν όλες τις μεγάλες πλατείες της χώρας. Η παραποίηση της Ιστορίας, οι θεωρίες συνωμοσίας, η πατριδοκαπηλία, ο εθνικιστικός οίστρος, ο λαϊκίστικος δογματισμός, η άρνηση του διαφορετικού, με λίγα λόγια ο Χρυσαυγιτισμός όπως τον ξέρουμε σήμερα, είναι τέκνο άλλης μάνας, σίγουρα όχι της Χρυσής Αυγής. Βλέπω σήμερα όλους αυτούς τους φασίστες που προανέφερα και πολλούς άλλους με ένα μανδύα αντισυστημικό, να περιφέρονται εν είδει μαϊντανού, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους σε ένδειξη αγανάκτησης και αποστροφής και το χειρότερο όλων να βλέπεις κόσμο, νέα παιδιά, μια στρατιά απολιτίκ να τους χειροκροτεί.

Γι’ αυτό υποστηρίζω πως όπως παλαιότερα, έτσι και τώρα δεν βρίσκω τίποτα που να με φοβίζει πέρα από την αισθητική οπτική αυτού καθαυτού του τρισάθλιου μορφώματος. Πάντα πίστευα στην απόλυτη ελευθερία ιδεών, χωρίς κανέναν περιορισμό και κανένα φιλτράρισμα. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είχα την άποψη ότι η Χρυσή Αυγή έπρεπε να μπει στα Πανεπιστήμια, να ακουστεί, να εκτεθεί και να πεθάνει ο μύθος της. Πίστευα και πιστεύω πως τα επιχειρήματα εναντίον της είναι συντριπτικά πολυβόλα. Μόνο ο λόγος μπορεί να σκοτώσει κάτι και μόνο η πράξη να το γεννήσει. Πίστευα και πιστεύω στην πρόληψη και όχι στην καταστολή. Ούτε στην απαγόρευση. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι στη δική μου λογική επιβεβλημένη. Θέλω να πω πως καμία Χρυσή Αυγή δε με φοβίζει όταν βλέπω κάποιον να ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου έναν μετανάστη. Με φοβίζει το άρρωστο μυαλό του, για το οποίο αυτός και μόνο αυτός είναι υπεύθυνος. Αν δεν υπήρχε Χρυσή Αυγή και αν δεν υπήρχαν μετανάστες, πάλι θα τον συναντούσες κάπου να βιάζει μια γυναίκα, να κλέβει μια γριά ή να  σκοτώνει σε ένα γήπεδο τον αντίπαλο που τόλμησε να υποστηρίζει μια άλλη ομάδα. Και πάλι θα αναζητούσαμε μια Ρόζμαρι να κρύψουμε στη μήτρα της όλα αυτά τα δεινά που αψήφιστα ανεχτήκαμε και με τη δική μας σιωπή ή ενθάρρυνση εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε.  

Γράφει ο Γιάννης Φιλιππόπουλος