Σε μια πόλη του χθες

23.05.2017
Σε μια πόλη του χθες

Και όχι σε μια πόλη του αύριο όπως θα φάνταζε πολύ πιο ωραία ο τίτλος. Η οποία βρίσκεται στην Ευρώπη. Βρίσκεται στην Ελλάδα. Και όχι στα ξεχασμένα ορεινά αλλά μάλλον στα ξεχασμένα βόρεια. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

Η Θεσσαλονίκη για άλλη μια φορά τους τελευταίους μήνες έχει μηδενικά μεταφορικά μέσα για να εξυπηρετηθούν οι κάτοικοι της. Αυτοί οι κάτοικοι που εργάζονται, που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με λεωφορείο, κάποιοι που δεν έχουν αυτοκίνητο γιατί δεν είχαν ποτέ ή γιατί είχαν και το παρέδωσαν και αυτό μαζί με οτιδήποτε αποτελούσε επιπρόσθετο βάρος στον προϋπολογισμό τους.

Αυτή η πόλη έχει καταφέρει να έχει μόνο ένα μεταφορικό μέσο, το απόλυτο μονοπώλιο που δύναται να σταματά τη διέλευση των κατοίκων όποτε το επιθυμεί. Ή μάλλον όποτε δεν έχουν πληρωθεί οι εργαζόμενοι του. Οι υπάλληλοι του μονοπωλίου ΟΑΣΘ. Οι οποίοι κάνοντας επίσχεση για όσο καιρό διαρκέσει, εξασφαλίζουν τα ημερομίσθια τους καθώς πρόκειται για επίσχεση και όχι για απεργία.  

Η πόλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, η πόλη του ρομαντισμού και της χαλαρής διάθεσης. Πόσο ρομαντικό είναι να τρέχεις στη δυνατή βροχή για να πας στη δουλειά σου? Πόση χαλαρότητα κρύβει να ατενίζεις το ατελείωτο μποτιλιάρισμα στους δρόμους και να καθυστερείς σε κάθε σου προορισμό? Από πού πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και προς τα πού ακριβώς να εκτοξευθούν τα βέλη? Σε μια πόλη που έχει φορέσει τον τίτλο της συμπρωτεύουσας με μεγαλόπνοα σχέδια, υπερβολικές δηλώσεις και πολύχρωμα όνειρα να προορίζονται για αυτήν, να μην παρέχει για μέρες και όχι για πρώτη φορά κανένα μέσο μεταφοράς σε αυτούς που ζούνε σ’ αυτήν? Πως μπορεί να εξελιχθεί, να προσελκύσει ανθρώπους, ιδέες, δραστηριότητες όταν δεν πληρεί ούτε τα βασικά?

Μια πόλη που τιμωρεί κάθε λίγο τους κατοίκους της. Τους αφαιρεί την εξυπηρέτηση και τους επιβαρύνει με την επίλυση ενός πολύ σοβαρού θέματος, της μετακίνησης τους. Ο καθένας καλείται να λάβει τα μέτρα του για τον ίδιο. Αγανακτισμένος για την εξάρτηση του από το μοναδικό μέσο μεταφοράς που όσο και αν θα ήθελε να στηρίξει και να είναι συμμαχητής με όλους αυτούς τους απλήρωτους υπαλλήλους, προσπαθεί να ανταπεξέλθει απλά,  γιατί ο κάθε πολίτης γίνεται το μέσο για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Για κάθε έναν που ταλαιπωρείται και μπορεί δεν μπορεί θα το υποστεί, καθίσταται πιο πιθανή η γρήγορη εξεύρεση του προβλήματος.

Προς αυτή την κατεύθυνση, ο ΟΑΣΘ πρότεινε αύξηση του εισιτηρίου και μείωση των αποδοχών των εργαζομένων του. Οι μέτοχοι θα διατηρήσουν τα  κεκτημένα τους   και ο μέσος πολίτης θα επωμιστεί άλλη μια αλλαγή όπως κάθε αλλαγή που έρχεται και μεταφράζεται σε μείωση του εισοδήματος του. Άλλωστε και αυτή η επίσχεση αυτόν πλήττει κυρίως. Αυτούς τους ίδιους που πρέπει να πάνε στη δουλειά τους το πρωί και σε κάθε δουλειά σε κάθε στιγμή της ημέρας.

Στις 17 Μαΐου ο  πρόεδρος του οργανισμού είχε δηλώσει ότι είναι θέμα ωρών να ξαναβγούν τα λεωφορεία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.  Σήμερα είναι 22 Μαΐου. Το σενάριο του μετρό γραμμένο εδώ και χρόνια αλλά σε αναμονή ακόμα των γυρισμάτων και η ταινία μόνιμα στα προσεχώς. Παρόλα αυτά, καμιά διαμαρτυρία, καμία συγκίνηση. Ησυχία, αποδοχή.  Μοιάζει να μην φωνάζει κανείς σε μια πόλη που σχεδόν κοιμάται και η πολύ φασαρία μπορεί να την ξεσηκώσει. Αν μια πόλη όπως αυτή παρακμάζει στην Ευρώπη του 2017,  πώς αναστρέφεται η πορεία αυτή και με τι κόστος? 

***

Γράφει η Μαρία Βλάχου