Είναι δύο –τρία χρόνια που συμμορφώθηκα κι εγώ με την επιταγή της κοινωνίας να έχω ένα προφίλ και οι σχέσεις μου να εξαρτώνται από το κόκκινο κουμπάκι στα μηνύματα.

Είναι ένας κόσμος περίεργος ο διαδικτυακός, γεμάτος αντιφάσεις, φωτογραφίες που απεικονίζουν την τέλεια ζωή και εμφάνιση ,τρέφοντας την ανθρώπινη επιθυμία για προβολή και επιβράβευση.

Ομολογώ ότι πολλές φορές έχω συνδέσει τα περισσότερα ή λιγότερα like με την ψυχική μου ευφορία, έχω προσπαθήσει να σβήσω στο Face book την προσωπική μου δίψα για αγάπη κι επιβράβευση.

Αλλάζω εικόνα στο προφίλ μου, σβήνω και γράφω πληροφορίες που αφορούν το άτομό μου, δέχομαι και απορρίπτω αιτήματα και ανθρώπους με κουμπάκια , προβάλλω τη σχέση μου ή τα ταξίδια μου.

Ξεσπάω σε ένα προφίλ τα συναισθήματά μου, ζω ώρες από τη ζωή που θα μπορούσα ως άνθρωπος να επενδύσω διαβάζοντας βιβλία ή με κάποιο άθλημα ή με την πραγματική ανθρώπινη επικοινωνία.

Ίσως γιατί το Facebook μου δίνει αίσθηση παντοδυναμίας, ήμουν πάντα συνεσταλμένος και χαμηλών τόνων, στο προφίλ μου όμως μπορώ να το παίξω σκληρός, νευριασμένος, να νοιώσω τη δύναμη που δε βρίσκω το θάρρος να διεκδικήσω στην αληθινή ζωή.

Έχω τη δυνατότητα να απορρίψω έναν άνθρωπο, να τον μπλοκάρω, στη ζωή την αληθινή συναναστρέφομαι με τόσα άτομα που δε συμπαθώ, αλλά τι να κάνεις, πρέπει να έχω επαφή και πολλές φορές να συνεργαστώ κιόλας.

Έτσι νοιώθω ένας έφηβος παντοδύναμος, η φιλαρέσκειά μου καλύπτεται τέλεια.

Οι πολύχρωμες καρδούλες, τα σχόλια θαυμασμού για την εμφάνισή μου κάλυψαν κάθε μοναξιά και ανασφάλειά μου.

Είμαι ένας έφηβος. Δικτυωμένος σε έναν κόσμο ωραιοποιημένο αλλά ταυτόχρονα τρομερά σαγηνευτικό και όμορφο.

Ένας έφηβος με κρίσης ανασφάλειας, προσπάθεια δημιουργίας της δικής του προσωπικότητας, κρίσης, αξιών.

Όταν μπαίνω στη σελίδα μου, νοιώθω ότι μπορώ να καλύψω κάθε ανασφάλειά μου, κάθε φοβία μου, κάθε ανάγκη μου για αγάπη κι επικοινωνία, τονίζοντας διαρκώς τον ασήμαντο στα σημαντικά εαυτό μου.

Νοιώθω ότι και οι γονείς μου οι ίδιοι απορροφημένοι με τα προβλήματα της καθημερινότητας, δε μου δίνουν την απαιτούμενη προσοχή, νοιώθω πολλές φορές μόνος.

Έτσι ξεσπάω εκεί..

Ως έφηβος, ζώντας σε μία εποχή κρίσης αξιών , είμαι προβληματισμένος, για αυτό τα γράφω όλα αυτά.

Για όλους τους άλλους εφήβους, για όλους.

Ας μην περάσουμε τη ζωή μας μπροστά σε μία οθόνη, ας μην έχουμε το νου μας όταν βγούμε να ανεβάσουμε φωτογραφίες, αντί να χαρούμε την ανεπανάληπτη μαγεία της στιγμής εκείνης και τη ζήσουμε στο έπακρο.

Η ζωή φεύγει, τρέχει, χάνεται πριν καν το καταλάβουμε.

Το Διαδίκτυο είναι υπέροχο, έχει υπέροχα πράγματα να δεις και να μάθεις όταν το χρησιμοποιείς σωστά, αλλά μην βάλετε αυτό στη θέση της ζωής σας.

Και τώρα σας αφήνω.

Είναι κι αυτό, που πρέπει να σκεφτώ ποιο θα είναι το επόμενο στάτους μου. Φιλιά!!!

Μαρία Σκαμπαρδώνη*

* Η Μαρία Σκαμπαρδώνη είναι 22 ετών και είναι Δημοσιογράφος