Η γυναίκα της ομήγυρης μάλιστα ανέφερε την πιο «ωραία εκδοχή» που διάβασε , πιθανώς στα πινακάκια , για καταναλωτές του facebook, πως «με τη δραχμή το σουβλάκι δεν θα στοιχίζει πια 700 δραχμές αλλά μόνον 100». Προφανώς θυμόταν τη ισοτιμία εισαγωγής στο ευρώ. Δεν αντιλαμβανόταν και δεν ενδιαφερόταν για το γεγονός πως το χοιρινό κρέας, ως εισαγόμενο θα πληρώνεται με συνάλλαγμα δηλαδή ευρώ και ασφαλώς δεν υπήρχε ουδεμία σύνδεση με την νέα πιθανή συναλλαγματική ισοτιμία. Το «νέο σουβλάκι» μάλλον θα στοιχίζει 3000 «νέες δραχμές». Ένας εκ των ανδρών της ομήγυρης μεταξύ 55 και 60 ετών ενθουσιάστηκε με το ακαταμάχητο επιχείρημα. Λίγο πριν του είχε ξεφύγει ότι πλέον λαμβάνει μόνον 1700 ευρώ σύνταξη και καθόλου δεν τον ενδιέφερε η πραγματικότητα ότι αν υπήρχε επιστροφή στη δραχμή που νοσταλγούσε θα ελάμβανε 1700 δραχμές, τουλάχιστον την πρώτη μέρα.
Γέλασα μέσα μου πικρά. Πικρά και γλυκά διότι αυτοί οι άνθρωποι λένε κάτι αληθινό παρά τον προφανή τους παραλογισμό. Αλήθεια και παραλογισμό που είχαν παρομοίως πολλοί συμπολίτες μας.
Μιλούσαν για το δίκιο του ασυνειδήτου που έχει άλλους οικονομικούς όρους από την οικονομία της πραγματικής ζωής. Ένα δίκιο που όσο μένει σε φαντασιακό επίπεδο είναι ωραίο και γλυκό. Όταν έρχεται στην πραγματικότητα είναι πάντα θάνατος.
Θυμήθηκα αργότερα με αφορμή το περιστατικό πόσο δίκιο έχει ο Μαρξ και ο Σοφοκλής. «Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία» λέει ο Μαρξ. Ο Σοφοκλής μας περιγράφει αυτή την τραγωδία με τον «Οιδίποδα». Πολύ συνοπτικά ο Οιδίποδας είναι ο κάθε άνθρωπος που επιχειρεί να επαναλάβει μια αρχαία παραδεισένια παιδική ζωή στην μητρική αγκαλιά. Μόνον που η επανάληψη στην ενήλικη ζωή μιας παλιάς ωραιοποιημένης παιδικότητας είναι αιμομικτική και συνιστά τον ευνουχισμό και τον θάνατο.
Όταν επαναλαμβάνεται η παιδικότητα στον ενήλικο έχουμε την κοινή τρέλα. Τη μοίρα του ευνουχισμού, της «τραγωδίας» που λέει ο Μαρξ, μπορεί να ακολουθήσει όλη η κοινωνία στη οποία θα επικρατήσει η τρέλα αυτή.
Στην παρούσα συγκυρία η ίδια η εξουσία θεμελίωσε την κυβερνητική της άνοδο ακριβώς στη βάση του παιδικού απωθημένου. Ισχυρίστηκε ότι μπορεί η παιδικότητα να επαναληφθεί και στην ενήλικη ζωή όχι σαν τραγωδία αλλά ως παράδεισος με όλα τα προνόμια που τότε είχε. Μόνον που η πραγματικότητα πια, υποδεικνύει περισσότερο τον παράδεισο του θανάτου παρά της καταγωγής. Τα πάντα ήταν ωραία όσο τα λόγια ήταν αφηρημένες έννοιες στην αμεριμνησία της ψυχικής αντιπολίτευσης, που δεν απαιτεί πράξεις.
Όσο λοιπόν η παλιά δραχμή ή αλλιώς η παιδικότητα, μένουν σε επίπεδο φαντασιώσεων, δηλαδή όσο μιλάμε για αυτές όντας εντός του ευρώ ή εντός της ενήλικης οργάνωσης, όλα είναι ωραία. Μόνον όταν έχουμε δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα για την χούντα, το αντίστροφο δεν ισχύει. Για αυτό ήταν ευχάριστη και εκστατική η κουβέντα των τριών συμπολιτών μας, διότι είχαν τα δημοκρατικά-ευρώ στο χέρι. Αν όμως η φαντασίωση περάσει στην πράξη τότε εμφανίζεται μια άλλη δραχμή μια άλλη παιδικότητα, αυτή της «χουντικής τρέλας». Η ατομική και κοινωνική ψύχωση είναι ακριβώς αυτό. Είναι η προσπάθεια του ενήλικου να κάνει αναπαραγωγικό σεξ, όχι με τα γεννητικά του όργανα αλλά με ένα παρωχημένο πια σεξουαλικό συναλλακτικό όργανο, το στόμα, όπως όταν ήταν βρέφος.
Ο θρίαμβος που ένοιωθαν οι τρεις φίλοι μας, θρίαμβος που κατά τη γνώμη μου υπήρχε σε πολλούς, που χωρίς παραταξιακές δεσμεύσεις, συντάχθηκαν αυτομάτως με το ΟΧΙ, ήταν ο θρίαμβος από την «δολοφονία του Λάιου». Σκότωναν τον φαντασιακό πατέρα που αποτελούσε, με τον νόμο που βάζει, το εμπόδιο προς την πραγματοποίηση της φαντασίωσης της επιστροφής στην μητρική αγκαλιά της ωραίας «Ιοκάστης», στην γλυκιά παλιά δραχμή. Είπαν θριαμβικά: «ΟΧΙ δεν θέλω τον κακό φαντασιακό πατέρα Σόιμπλε να μου λέει τι θα κάνω, να εμποδίζει την νοσταλγία μου».
Η δυναμική αυτή σχεδόν αρχιτεκτονικά δομήθηκε και πριμοδοτήθηκε από την παρούσα εξουσία, της οποίας υπαρξιακό ζήτημα είναι η επιστροφή στην χαρά της χαοτικής παιδικότητας. Η ίδια δυναμική βέβαια είναι που έως τώρα εμποδίζει δραματικά την παρούσα κυβέρνηση να κάνει αναπαραγωγικό σεξ με τους εταίρους. Της ζητούν γεννητικά όργανα και αυτή επιδεικνύει το στόμα απαιτώντας να δει από τη διαδικασία αυτή, δηλαδή το στοματικό σεξ, να γεννηθούν παιδιά. Αν συνεχίσει η ίδια δυστοκία είναι βέβαιη η επάνοδος σε κάποια δραχμή, όχι την παλιά, αλλά την δραχμή της πτωχευμένης πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης. Η ρήξη με το ευρώ συνιστά ρήξη με το Εγώ που είναι το "δημοκρατικό" όργανο του ψυχισμού. Η ρήξη αυτή ανοίγει το δρόμο για την φαντασιωτική "δραχμή" στην "χούντα" του ασυνειδήτου.
Η «τεχνική γονιμοποίηση», δηλαδή η εξωτερική συνδρομή, είναι «μια κάποια λύσις». Προσωρινή όμως εφόσον ο προσανατολισμός της κυβέρνησης παραμένει τόσο βαθειά ψυχωτικός.
Θεοδωρίδης Ιωάννης, Ψυχίατρος- Ψυχαναλυτής
