Μα έπειτα δε σου φτάνει.

Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ’το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.

[...]

Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.

Δε γινόταν αλλιώς.

‘Ο,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.

‘Ο,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.

Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.

Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το’κανα για να πονάς.

Ήθελα να σ’αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας
κ’ έπρεπε να’μαι δυνατός

(έπρεπε...)

να το ξέρεις:

Όπου μ’άγγιζες πονούσα.

Όπου δε μ’άγγιζες
πονούσα.

Τ. Πατρίκιος, Μεγάλο Γράμμα- απόσπασμα