Τι είπαμε πως θα κάνουμε σήμερα; Άκουσα ένα γέλιο: “Θα τους πάρουμε τα σώβρακα”

30.05.2014
Τι είπαμε πως θα κάνουμε σήμερα; Άκουσα ένα γέλιο: “Θα τους πάρουμε τα σώβρακα”

Με αφορμή τις Πανελλαδικές εξετάσεις που ξεκίνησαν σήμερα , και ένα μικρό γράμμα που έλαβα, μοιράζομαι σήμερα μαζί σας ένα κείμενο που έγραψα αντίστοιχες μέρες πέρυσι. Θα καταλάβετε στο τέλος γιατί το κάνω.

Έχοντας στο μυαλό μου εκατοντάδες έφηβους που αυτές τις μέρες ξεκινάνε με άνισο και άδικο τρόπο τον αγώνα τους.

Σε σπίτια χωρίς ρεύμα και λιγοστά τρόφιμα, με δανεικά ρούχα με μόνο εφόδιο τα όνειρά τους.

Και χρωστάμε όλοι εμείς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εθελοντές δασκάλους και καθηγητές που σε κοινωνικά φροντιστήρια κρατάνε αυτά τα όνειρα ζωντανά, υπερασπίζοντας με το παραδειγμά τους το μεγαλύτερο όπλο ενάντια στην αδικία. Τη δωρεάν εκπαίδευση...

"...τον πρωτογνώρισα πριν δυο χρόνια. Τον ειχε φέρει η μάνα του από την άλλη άκρη της Αθήνας στο ιατρείο μου για τα χαλασμένα δόντια, γιατί της είχαν πει πως είμαι "καλός άνθρωπος".

Μπήκα στο νόημα σχεδόν αμέσως. Μια φτωχη γυναικούλα που σφουγγάριζε σκάλες και ένας εργάτης πατέρας με σκόρπια μεροκάματα.

Επέμενε να με πληρώσει κανονικά.

Έβγαλε από ένα πλαστικό πορτοφολάκι τυλιγμένα παλιοκαιρισμένα πεντάευρα "συγνώμη που είναι έτσι, αλλά να, όπως τα μάζευα σιγά σιγά".

Τα πιο καθαρά και όμορφα χρήματα που έχω ποτέ πάρει στη ζωή μου.

Μου άρεσε το παληκαράκι και οι τρόποι του, ίσως γιατί μου θύμιζε πολύ τον εαυτό μου.

Ντροπαλό και αδέξιο, ονειροπόλο και ευγενικό, ατσούμπαλο και χοντρουλό, με πρόσωπο γεμάτο με τα σημάδια της εφηβικής ακμής και ψυχή πρόωρα γεμάτη ενοχές.

Άρχισα να μιλάω περισσότερο μαζί του όσο η θεραπεία εξελισσόταν. Άρχισε να μου ανοίγεται και τόσο περισσότερο ένιωθα πως έβλεπα την εφηβεία μου στον καθρέφτη.

Εξαίρετος μαθητής που παράλληλα προσπαθούσε μονάχος του να μάθει αγγλικά - πού λεφτά για φροντιστήρια-.

Ένα λεξικό ήταν το πρώτο που του χάρισα και το δέχτηκε με ενθουσιασμό.

Μην τα πολυλογώ συνδέθηκα με την οικογένεια.

Όσο μπορούσα πιο διακριτικά προσπαθούσα να βοηθάω. Ένα πρόβλημα υγείας έκανε τα μεροκάματα πιο σπάνια και ακόμα και τα πολύ βασικα πιο δύσκολα.

Πάντα όμως με αυτή την ιδιαίτερη αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μεροκάματου που σε σκλαβώνει.

Όταν είχε έρθει η ώα της πενθήμερης ο μικρός πικράθηκε, αλλά δεν είπε λέξη. Δεν ήθελα που να πάρει, να χάσει όπως εγώ την ομορφότερη ανάμνηση του λυκείου.

Όταν του έβαλα τα λεφτά της εκδρομής στην τσέπη αρνήθηκε με πείσμα.

Επέμεινα. "Ρε συ, άσε τις βλακείες, δεν είναι δικά μου, μάλλον το ξέχασες που η μάνα σου μου έδινε απο τότε τα πεντάευρα να τα φυλάξω για την εκδρομή.

Τι θέλεις, να την στεναχωρήσεις; Άσε που άμα δεν πας, θα μας την φάει τη Μαιρούλα ο φιόγκος ο Διονύσης και μετά θα σε πλακώσω στις φάπες"...

Σήμερα το πρωί αχάραγα πρώτη μέρα των εξετάσεων, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η μάνα του. "Συγγνώμη για την ενόχληση, αλλά να, ζήτησε να σας μιλήσει, είναι κάπως..."

Ήξερα τι θα ακούσω.

Το είχα ζήσει τριάντα χρόνια πριν την πρώτη μέρα των πανελληνίων νωρίς το πρωί.

Το βάρος του μαθητή του είκοσι που όλοι περίμεναν να σαρώσει, οι προσδοκίες των δικών μου να αξιωθώ αυτό που δεν μπόρεσαν αυτοί, η επίγνωση πως αν δεν τα καταφέρω, τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν άλλες εναλακτικές, το διάβασμα τόσων ημερών, με είχαν κάνει να λυγίσω και να ξεσπάσω σε ένα τρομαγμένο βουβό κλάμα και μια άρνηση να πάω.

Δεν έπρεπε να περάσει το ίδιο.

Τον πήρα μονότερμα πριν καν πει κιχ...

"Ρε συ μπαγάσα δεν έχεις τον Θεό σου, καλά τη δούλεψες τη μάνα σου πρωινιάτικα ότι και καλά είσαι αγχωμένος.

Δεν ντρέπεσαι ρε, να παριστάνεις ότι φοβάσαι; Τι είπαμε πως θα κάνουμε σήμερα;" Άκουσα ένα γέλιο: "θα τους πάρουμε τα σώβρακα"

"Ε άιντε ξεκίνα και τα περιμένω και σιδερωμένα."

Στον φιλαράκο μου τον Παναγιώτη και σε καθε Παναγιώτη που σήμερα στη μυλόπετρα των εξετάσεων παλεύει τα όνειρα του καλό αγώνα!!!..."

Υ.Γ. Ο Παναγιώτης πέρασε στο πανεπιστήμιο από τους πρώτους.

Σήμερα φοιτητής πια δουλεύει παράλληλα τα βράδια για να συντηρήσει τους δικούς του.

Βρήκα χθές στο γραμμάτιοκιβώτιο του ιατρείου ένα φάκελο με τα χρήματα της εκδρομής και ένα μικρό σημείωμα "...άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα.

Και μην πεις όχι. Άλλωστε δεν είναι δικά σου, στα δίνω να τα φυλάξεις. Για κάποιον -ξέρεις εσύ-που θα θέλει να πάει πενταήμερη... "

του Νικήτα Κανάκη 

 

Πηγή: kar.org.gr