Κόρες ματιών που διαστέλλονται,

Προσπερνώντας το γκρίζο ίχνος

Της θλίψης.

Στο βάθος του πελάγου

Χύνεται η ελπίδα για

Περισσότερο φως.

Αιώνιο φως εσύ ζωής,

Που σε αγαλλιάζει το

Βορινό μελτέμι

Του καλοκαιριού μου,

Για να σε πάει

Σ΄ εκείνη.

Να μπερδευτεί με

Τα χρυσά μαλλιά της,

να σκορπίσει

Σ΄ όλες τις γειτονιές

Του παραδείσου μου.

Να μπερδευτεί με τα

Μαργαριταρένια μάτια της,

Που τόσο ζηλευτά γίνονται

Στο κοίταγμα τους.

Ιούλιος και μείς μαζί.

Θοδωρής Τσιγκένης