ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο,

μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας,

τέλος, όπως θα ξημερώνει,

θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,

αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε.

Αντίο, λοιπόν.

Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μιας εποχής. 

«Ο τυφλός με τον λύχνο», ενότητα «Δάφνες για νικημένους», εκδ. Κέδρος, 1983.